Haustbøn.
Mørkret er så nær oss
det er som det budde inst inne i oss
som om det kom derifrå
strøymande ut av djup
vi aldri skulle kunna kjenna
Mørkret fylt av regn
blanda uløyseleg i dette gjennomvåte
døden som eit anna ord
uforståeleg, lik ei fjern mumling
så - ei hand som stryk
varleg over den dogga ruta
eit ømt teikn
åleine – aldri åleine
Å Maria ! Du mor i regn og mørkre.
Du mor i død og natt.
Høyr nådig bønene vår.
Bønhøyr oss.
November 2006, gravferda til ein ung slektning.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar