Det er alt over to veker sidan eg den 1.desember uforskylt vart innblanda i ei trafikkulukke på veg heim frå kontordag på Evje. Det var låg sol og våt vegbane med gjenskinn. Brått fekk eg sola midt i augene og sikten framover var null, meir hugsar eg ikkje før ein halv time seinare då politi og ambulanse var på staden.Eg hadde blitt påkjørt bakfrå i stor fart, heile bakpartiet på min bil var blitt klemt inn. Heldigvis ikke alvorleg skade, heller ikkje på dei som sat i bilen bak. Det kunne gått mykje verre! Små tilfeldigheiter kan vera avgjerande ? Det var ei merkeleg kjensle etterpå, nærast draumeaktig men eg var merkeleg nok ikkje redd. Her er ei poetisk skildring av dette.
Dette lyset
Opninga til desember
og så brått dette lyset
utan varsel bryt det medvitet
stryk ut minnet
og slik berre desse
draumeaktige rørslene
mellom kjent og ukjent
ei ny rolle, eit nytt kostyme
manus borte for lenge sidan
berre ei forteljing er att
om den urørbare grensa
og den speglande solflata
der sømjetaka oppover møter hender
utsrekt frå eit land
der bodskapen vert kviskra i løynd.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar