Poetica:Pére Lachaise

Pére Lachaise er Paris størst gravplass. Sidan byrjinga av 1800 talet er meir enn sytti tusen personar, kjente og ukjente, gravlagde her. Det som nok og dette som  gjer Pére Lachaise til ein turistattraksjon , gravsteinane med med dei mange store navna, særleg dei frå kulturhistoria. Her finn ein komponistar som Chopin, Rossini og Poulenc, forfattar som Oscar Wilde, Marcel Proust og Guillaume Appolinaire, filosofar som Lyotard og Merleau-Ponty, artistar som Edith Piaf, Jim Morrison, Isadora Duncan og Yves Montand.
I døden er dei alle like, eller iallfall nesten, enkelte av gravmonumenta er  meir forseggjorde og utsmykka enn andre.
Å gå rundt her er spennande , det skaper mange tankar om liv og død, kunst og kvardagsliv.

                            Pére Lachaise

     

Døden er grøn og varm

                           som tidleg april søndag

dansar så lett

etter Chopins mazurkaer

og angrar ingenting

som spurven Edith Piaf

gløymer ikkje eit av

Guillaume Appolinaires kjærleiksbrev

til Lou som ho aldri fekk

og ho ligg heller ikkje her

men på Cimetière de Passy

Heloise og Abelard skilde i livet

sameina av døden

lik Amadeo Modigliani

og hans Jeanne

kven kan måla smerten i livet

når roen etterpå er så uendeleg

den tapte tida

som vi ikkje er på sporet av

likevel er der

djupt i Marcel Proust straum av ord

men tapt for alltid for Consuelo

Consuelo de Saint Exupery

som viskar navnet til sin vesle prins

skylt bort av Middelhavets bølger

og den fjerne lyden av fly

i stjerneklåre netter

ikkje Jim Morrisons ”The End”

men Francis Poulencs Gloria

og dei modige karmelittnonnene

frå Compiegne

som med freden frå den andre sida

steig opp på skafottet

og så desse syttitusen andre

som er borne ut av tida

men enno viskar navna til sine

som ikkje skal høyra det

for snart er også dei viska ut

og berre vinden i trekrunene er att

men i dag er døden mild

ingen siste fiende

ingen fredlaus motstandar

-         eit mjukt drag over kinnet

så djupt

så grønt.

 Gravplassen til Frederic Chopin, der det alltid ligg nye blomar.