Skaperkoden

I boka "Skaperkoden. Har moderne naturvitenskap knekket den ? " tar professor i kyrkjehistorie Oskar Skarsaune for seg forholdet mellom kyrkja og den moderne naturvitskapen.
Han byrjar med Darwin og "Livets gåte", går vidare til Hawkin og "Skaperens gåte", for til slutt å ta for seg spørsmålet om det eigentleg har vore nokon konflikt mellom kyrkja og naturvitskapen slik mange av dei moderne ateistane vil hevda. Ateistane med biologen Richard Dawkins i spissen vil hevda at tanken og trua på ein skapar både er ufruktbar, overflødig og meiningslaus. Naturvitskapen har vakse fram i stadig kamp mot kyrkjas dogmer, og vi er der vi er i dag trass i kristendomen og ikkje på grunn av den. Skarsaune og mange med han hevdar tvertimot at det ikkje er tilfeldig at naturvitskapen oppstod i den kristen middelalderkulturen og ingen andre stadar. Rasjonell naturvitskapleg tenkning vaks fra i arven frå dei store grekarane gjennom heile middelalderen , og den var det kyrkjas menn som stod for. Allerede Augustin gjorde klart at når det gjeld universets oppbygning er det astronomanes svar som gjeld. Bibelen har aldri hatt til hensikt å læra menneska om  slike spørsmål. " La det ikke være tvil om følgende: Når denne verdens vise virkelig kan bevise noe som har med naturens fenomener å gjøre, da skal vi på vår side vise at det ikke er istrid med vår Skrift.", skriv han ein stad. Det er likevel ikkje til å nekta for at det oppstod konfliktar mellom kyrkja og vitskapen som prosessen mot Galilei. Hadde ein bare halde seg til Augustins kloke råd, som er fjernt frå vår tids kreasjonisme, hadde mange konfliktar kanskje vore unngått ?
Oskar Skarsaunes bok går i møte med "den nye ateismens" kritikk av Gud som universets skapar. Er gudsbegrepet ufruktbart, overflødig og meiningslaust ?  Skaparen forstått som alle tings opphav er eit anna svar enn spørsmålet om ein fysisk årsak. Gud som opphav, ikkje årsak!

Kanskje får vi eingong som Stephan Hawking trur, ein stor samanfallande teori om universet. I såfall eit sett med matematiske reglar og likningar, men kva er det som pustar eld i likningane og skaper  dette universet som likningane uttrykkjer ? Kvifor  er alt som er, og ikkje heller ingenting ? Og kva med universets fininnstilling, alle dei små tlifeldigheitane som skal til for at liv skal oppstå på eit eller anna tidspunkt, og til slutt liv som er sjølverkjennande.  Universets "biovennlege natur", intensjon eller tilfeldig ?
Er alle utsagn som ikkje kan grunngjevast vitskapeleg  utan meining?  I så fall har dei nye ateistane rett, men heller ikkje dei vil kunna hevda dette konsekvent og til slutt møter dei seg sjølve i døra.
Det skapande og kreative mennesket som analogi til den skapande Gud. Kanskje er det der vi kjem Gud nærast , som person, som eit eg, som bilete og identitet, som mønster og opphav ?
Oskar Skarsaunes  bok "Skaperkoden" vitnar om ein forfattar som han evne til å gå utover sitt eige fag og framstilla desse problemstillingane på ein forståelege og engasjerande måte. Vel verdt å lesa for alle som er interessert i grenselandet mellom teologi og naturvitskap.