Bön til Vår Fru av Skapularet

Bön til Vår Fru av Skapularet

      
Heliga Jungfru Maria, Du som är helt uppfyld av
Gud och utstråler hans ljus,närjag bär skapularet,tecknet
på at jag tillhör Dig vet jag att Du är med mig för
att beskydda och ledsaga mig,nu och til evighetens dag.

Lär mig at efterlikna Dig och bli enkel,öppen och 
renhjärtad som Du Hjälp mig så att min indre människa
må formas efter efter din förebild, och jag
i tankar,känslor och önskningar alltid går ut ur själ-
upptagenhetens fängelse och in i Guds frihet.

I likhet med Dig vill jag vänta,lyssna och ta emot.Visa
mig vägen till inre stillhet,så att jag kan glädja och 
tilbe Gud som Du,genom att låta Honom vara sig själv i mig.

Heliga Guds Moder, jag vill bli iklädd din andliha skönhet,
och därför ber jag Dig om nåden att skapularet alltid skall
påminna om de stora ting Gud vill göra med mig,
liksom Han gjorde med Dig.Hjälp mig att överlämna mig helt,
i tillit till att Han vet vad som är best för mig.          

Om detta ber jag Dig,o milda,o goda,o ljuva JungfruMaria.           Amen

Wilfrid Stinissen.






                    Madonna i skogen ved Røgle kloster


                       
                       Notre Dame de France
                       Reine de la Paix
                       La vierge pelegrine.

Poetica 2008 2.

            Sleep why dost thou leave me

                 (Händel:Semele)

Gata søndagsstille

og septemberblank

snart skumringstime

du stryk håret frå panna

snur deg uroleg mot natta

som aldri gjev roen

dagen så sårt bed om

                                                         *

Slik skulle det ikkje vera.

Novemberklår ettermiddag

snødekka og solstråleteikna

så lyden av barneføter på terassen

leiker dregne fram og attende

latter og korte rop

små varme hender

men slik skulle det ikkje vera

regnet skulle piska haustkaldt mot ruta

vi skulle krypa hutrande inntil elden

og barneføtene er for lengst store

og langt borte

leikene kviler under trappa

og framleis høyrer du dette

novembersola gjev enno litt varme

i snøen er det spor, spor etter små føter

konservert og bortgøymd lenger inne i tida

tida som vi skulle stiga ned i

og la strøyma over oss

lange rolege bølger som aldri tek slutt

og likevel forbannast

                                          *

Stripe i svevnen.

Ei stripe i svevnen

augene uklåre og svinnande

lysstråla i midten

der gardinene er trekt halvt for

er det skinet frå fullmånen

eller det kalde , gule lyset

frå gatelykta

handa som blir strekt halvt ut

som for å røra ved lyset

hjarta som slår

mot eit stort ope tomrom

som veks djupt der inne

og aldri skal fyllast av noko utanfor

blomstrete gardiner blir løfta

inn i soveromet av milde vindpust

når det krasar i singelen i hagegangen

nokon kjem til å trø der

lydane så mykje klårare enn lyset

stega som fjernar seg

i den svinnande natta

lukt av jord , grålysning

desse gule, visnande rosene.

                                                   *

                           Sylvia

                     Februar i London

regnet er ikkje fargelaust

men grått

og i dag nesten svart

men du rir Ariel

over endelause sletter

omkransa av valmuer

blått lys fell skrått

frå kvelden

når du stig av hesten

og ber salen mot fullmånen

like over åsen i aust

barlinden grip om huset

mørk og stille

som bikubene

og du er enno ikkje

klar til å døy.

                                                         *

Tida mellom to regnbyger.

Som tida mellom to regnbyger

eit kort glimt av sol

når du spring over plassen

trø varleg, ikkje gli no

døra bak deg slått hastig igjen

du gløymer å vri rundt nøkkelen

ivrig etter å nå den andre sida tørrskodd

det sprutar søle og brune haustlauv

når du tek sats og hoppar over vasspyttane

utan å nå den neste skiferhella med foten

det er bare dei få trappetrinna opp

døra står halvvegs på gløtt

er det nokon der ?

                nokon som skunda seg like før deg

                hengslene som knirkar når du skyv

                mot den rustne dørklinka                                                                                                   så vindkasta i tuntreet

                solstripene som skifter med regn

                og du tenkjer letta:

                er eg framme no ?

                                             ^*

Til fyret.

Disig augustmorgon

songen frå bølgene føl oss

som fuglespor i våt sand

eller den friske lukta av tang og salt sjø

fyret er det berre så vidt vi kan skimta

langt der ute flytande mot horisonten.

mot enden av stranda er tida nærare

og båten ser vi av og til på bølgetoppane

duvane roleg opp og ned

sola held på å bryta igjennom fyret ser vi så mykje klårare no

og på odden der borte

Lily Briscoe dreg dei siste penselstrøka

over lerretet når båten ankrar opp

Er vi framme ?

Virginia Wolf: ” To the lighthouse”.(Til fyret)

Juni 2008

  

                                               *

                 Til minne om ein engel

                (Alban Bergs konsert for violin og orkester 1935)

Andletet i spegelen

dogga og uklårt

likevel til stades i tida

som blikket ditt

når du ser på dei døde

ingen overgang

men dette nye

du ikkje kan snu deg frå

og stryka ut

lik gårsdagens samtalar

byrjinga enkel

framhaldet disharmonisk

i mellomromet

små spor av lyset

som gjesta oss

es ist genug.

                                                   *

To steg til sida

Midten av oktober

gata lauvfylt og undrande

stemma di bleik og uroa

du tek to steg til sida

er det for å gje plass til musikken

eller vart du brått usikker

skal du plukka opp tonane

eller stryka dei ut for alltid

la ein rund og lun stein

rulla over dei

eller opna for vatnet

ei rift i demninga

la det strøyma nedover slettelandet

over alt dette du ein gong kjente

like ned til orda og musikken.

                                                *

Tomrom

Grå himmel

over fryktlause fuglevenger

sjøsprøyt og salt

svir mot kinn og hår

vinden tek tankane

ein etter ein blir dei løfta opp

svever tidlaust over oss

mot det skummande havet

og du er tomrom

berre godt tomrom.

                                        *

                      Vinternatt

Vinternatt stjernepryda og kald

utspent mellom skumring og morgongry

mellom mismots gru og håpets mysterium

Inn i denne natta er det du ber ditt ja

gøymd så lenge i einsemd og tru

bore fram av nåde og lydnad

I denne natta vert svaret gjeve deg

ikkje som bilete av noko på den andre sida av havet

ikkje som ord om verda bak horisonten

Men som det livgjevande lyset

som eit nyfødd barn hjelpelaust og nake

la det skje meg som du har sagt.

                                            *

                           Åleine no.

Desembergrå dønningar

kjærteikn mot djupet

under skummande havflate

regnbyger på leppene no

og kalde kinn

ikkje som mjuk haustvind

der du snur deg rundt

dansar så lett heimover

hendene som rettar på brudesløret

ventar på det som kjem

og ikkje dei som aldri møtte deg

fødde for seint

eller altfor tidleg.

Du gjekk forbi

og berre ei kort stund

budde blikket ditt i augene mine

munnen din som glei over

leppene mine eit par sekund

”So long , Marianne.”

Åleine no ?

Poetica 2008 1.

             Den siste som gjekk.

Ingen blei att

døra står enno på gløtt

innanfor er det spørsmål og mørke

urolege stemmer som tala saman

for lenge sidan

men aldri vart samde.

Ingen kjem heller tilbake

ingen snur seg

før dei går opp stien

gjennom grinda over gardsplassen

trør på vått og sleipt lauv

etter dagar med kuling og regn.

Ingen går krumbøygd

mot regnbygene mot vinden

redd for å falla på den vasstrukne bakken

og støttar seg på steinmuren

og du vil heller aldri få vita

kven som var den siste som gjekk.

                                                              *

Inga redsle no

Vestlandsmorgon

desembertung og lukka

blar igjennom innleiinga

sidene våte og samanklistra

bodskapen gøymd på baksida

bokstavar og teikn

for langt borte til å tydast

Dagen er hjulspor

sludd og brå død

men vidda opnar seg

mot skumringa

himmelen gløymslefarga

og skjør song frå den andre sida

Inga redsle no,

inga redsle ?

Inga von ?

                                                 *

                Kirsebærtreet blømer.

Kirsebærtreet blømer

eg stryk over stamma

det glatte og ru isaman

like over røtene

der alt møtest i mørk jord

fuglar byggjer reir

og bur saman med lyset

der himmelen bare er

eit andedrag borte

eller kjennest det slik no

like etterpå

når vi er på flyttefot

bort frå den mørke jorda

dei blømande kirsebærtrea.

                                                *

Kveldar som denne.

Kveldar som denne

seier Albert Camus

kan ein halda ut

tanken på døden

kveldar som denne

med solblank vassflate

lyden av badande born

langt borte

suset frå fuglevenger

og ein liten flik

av røyndomen

heilt inn til deg

som det mjuke vatnet

du glir ned i

andeparet som steller fjøra

og saumfarar botnen

kveldar som denne

når livet flyt så lett

på vasshinna

større og likevel urørbart.

                                            *

Livd

Etter regnbyga

du skyv greinene til sides

varsamt

regnet drysser frå granbaret

vått gras mjuk sol

ber forventning.

Vertikal

Vertikal granitt

mosen glatt og fuktig

no misser du ikkje taket

                                                      *

                 Now, o now I needs must part.

Fråveret er stille

som frostrøyken over Øresund

tidleg vintermorgon

John Dowland går åleine

gjennom aude salar

tungsinnet strauk bort svevnen

så altfor brått

eller var det ein strofe

som kjempa seg opp frå draumen

for så å stryka over det iskalde golvet

mot lutten som ligg på bordet

over mot det nordre hjørnet

fingrane glir varsamt over strengane

forsiktig no noko lever her

lever vidare i mørke avstand og kjærleik

det som er meir enn eit hjarta kan eiga

now, o now I needs must part

                                             *

         Og kjolen din er kvit

Langt borte

nesten over mot den andre sida

der himmelen rører forsiktig ved havet

små kvite segl i kveldssola

og der er du der ute

åleine inn i det svinnande lyset

i den kvite kjolen din som

du drog over dei sommarbrune skuldrane

fort som om nokon skulle koma uventa

men ingen kom og soldagen blei borte

inn i mjukt og vernande mørkre

neste morgon vil kjolen din enno vera kvit

som i diktet til Salvatore Quasimodo

et la tua veste é bianca

eg les det langsomt og ventande

i skuggen framom det store bøketreet.

                                     *

     Oktober

tunn ishinne

speglande

haustklår oktober

djupet

du trør varleg

langt der nede

løyndomar.  

                                                 *

Påske

Ardennerskogen

splintra trestammer og bombekrater

avrevne kroppsdelar i snøen

men ikkje berre dette

ikkje åleine nazismens krampetrekningar

no bur ein stor og uforståeleg ro her

klosterklokkene bryt stilla

lyden som stig oppover

gjennom påskenattas mørkre

for til slutt å kleba seg til

dei store våte snøflaka

tungt fallande mot jorda

føl med ned og legg seg på bakken

ser vi nøye etter kan vi sjå dei

under trestammene

i vått rotnande fjorårslauv

lyttar vi nøye er lyden der enno

lenge etter at klokkene tagna

ein stad mellom minne og dikting

bakanfor teikna og orda

aldri åleine.

                                              *

 Samtalar.

Blått og gjennomskinleg

dette sollyset mot kroppen

kvilande mot det harde grunnfjellet

mjuke vindpust mot maidagen

stemmene som nærmar seg

og fjernar seg frå meg

brokker av samtalar

lausrevne ord og navn

halvt fullførte setningar

lever sitt eige liv no

bare eit kort utrop

eit kort glimt i tida

og så livet til dei andre.

Vesper i Rögle kloster

                Ljushymne

Du strålande glädje, evige återsken av Fadern.
Helig er du Jesus Kristus.
I solnedgångs stunden
då vi skådar aftonljuset
sjunger vi din herlighets lov,
Fader, Son och helige Ande, Gud.

Du er verdig at varje stund
besjungas av heliga röster,
Du Guds Son är den som ger liv.
Därför sjunger världen ditt lov.

I människans hjärta stråler din avglans
återskenet av din himmelska klarhet.
Du vilde at vi söker ditt ansiktes skönhet
och blir ljus i ditt ljus.

Låt oss som flyr dödens skuggor
och vandrar mot ditt ljus
nå fram til ditt eviga rike
där natten skal lysa så som dagen.

Min bön må gälla inför dig
såsom ett rökoffer
mine henders upplyftande
såsom et aftonoffer.

Vesper hos dominikanersøstrene
i Rögle kloster like utanfor Lund.
Etter innleiinga med « Gud kom till min
räddning! Herre, skynda til min hjälp!»
syng søstrene den vakre «Ljushymn» av 
André Gouzes op, svensk tekst av søstrene
i Rögle.
Sr. Sofie leiar songen og akkompangera
med citar. Vi blir litt etter litt
høgtidsstemte og får kanskje litt av den
indre freden som berre Gud kan gje.
(men han har god hjelp av søstrene!!)

Der vindane møtes

"Si meg, Heldur hva er frihet verd om du må betale for den med ensomhet ? " spør Erna Tamm, hovudpersonen i Marrti Heldes film som på norsk har fått tittelen "Der vindane møtes".Erna er er blitt skilt frå mannen Heldur og saman med dottera sendt frå heimstaden i Estland til tvangsarbeid i Sibir. I von om ein gong å få sjå mannen igjen skriv ho brev til i dagboka si. Først når Estland vert eit fritt land igjen i 1990 får ho veta at mannen vart henretta eit halvt år etter deportasjonen. Stalin viste ingen nåde mot dei baltiske folka, meir enn ein halv million vart deportert til Sibir, svært få fekk sjå heimlandet igjen.
Marrti Heldes debuterar med dette meisterverket av ein film, at han som 27 åring er istand til å få til dette er nærast uforståeleg. Han har brukt ei svart-kvitt uttrykksform der kvar scene er som eit lite kunstverk.Innleiinga og avslutninga er som vanleg film, men deportasjonen og opphaldet i Sibir er forma som tablåer, skodespelarane er stivna i augneblinken og kamera glir langsom over dei. Det understrekar det meiningslause og uverkeleg ved desse hendingane, kvardagen er der ikkje lenger, tida har stoppa opp. Kontrasten til livet i Estland før deportasjonen kan ikkje bli større. Med poetiske varme skildrar han Erna og Heldurs lukkelege familieliv.
"Epletrærne stod allerede i blomst det året.Det føltes som det skulle bli tidenes sommer. Villepletreet vårt som vokste midt ute på enga, var dekket av et hvitt teppe som for å skjule det få bladene. De, å så skjønne dufter av blomster kan jeg kjenne til denne dag", skriv Erna der ho sit i kulden og einsemda i Sibir og lengtar heim.
Det er juni 1941, Stalin set i gong sitt holocaust mot tusenvis av uskuldige menneske frå Estland, Latvia og Lithauen. Marrti Helde har skapt eit verdig minnesmerke over desse menneska. Det gjer sterkt inntrykk og er ikkje lett å gløyma.

Jūrmala – Von om ei ny kyrkje

 Vi går langs gata Jomas iela i Jūrmala, Latvia. Mot enden av gata er det eit lite jorde med gamle murar. Her står eit lite telt der ei eldre kvinne sel lys og ikoner, og samlar inn pengar. Eit oppslag like ved forklarar på latvisk, russisk og engelsk at her stod det ei ortodoks kyrkje fram til 1962. Kyrkja vigd til Guds Mor var frå slutten av 1800 talet og var eit senter for bøn og tilbeding for byens ortodokse truande. Ei natt i 1962 var det brått slutt, utan varsel vart kyrkja øydelagt etter ordre frå dei kommunistiske styresmaktene. Vona er at det kan samlast inn nok pengar til å reisa ei ny kyrkje. Vi ber og vonar at det vil lukkast !

Fødselskyrkja i Riga.

Den ortodokse katedralen i Riga vart bygd mellom 1876 og 1884  etter initativ av tsar Alexander II, og er den størst ortodokse kyrkja i Baltikum. Kyrkja er vigd til Kristi fødsel. Under kommunismen var kyrkja stengt og gjort om til planetarium. I dag er kyrkja vigd til Kristi fødsel igjen eit rom for feiring av den heilage liturgien, for bød og tilbeding.
Stille går vi inn i dette heilage rommet, vi tenner lys og bøyer oss audmjukt framom Tikhvin ikonet av Guds heilage Mor. Vi takkar for at ateismen har måtta vika for evangeliets kraft !