Pusteøvelse

Hvis du kommer langt nok ut
får du se solen bare som en gnist
i et sluknende bål
hvis du kommer langt nok ut.

Hvis du kommer langt nok ut
får du se hele Melkeveiens hjul
rulle bort på veier av natt
hvis du kommer langt nok ut.

Hvis du kommer langt nok ut
får du se Universet selv,
alle lysår-milliardenes summer av tid,
bare som et lysglimt, like ensomt, like fjernt
som juninattens stjerne
hvis du kommer langt nok ut.

Og ennu min venn, hvis du kommer langt nok ut
er du bare ved begynnelsen
-til deg selv.

Rolf Jacobsen (1907-1994) er ein dei sentrale i norsk etterkrigs lyrikk. Diktet eg har sitert ovanfor er frå diktsamlinga "Pusteøvelse" som kom i 1975. Det seier mykje om mennesket og vår vesle plass i kosmos.
Jacobsen var journalist og avisredaktør men det er som lyrikar vi først og fremst kjenner han. Frå debuten i 1933 med "Jord og jern" og til den siste diktsamlinga "Nattåpent" i 1985, kom det ei lang rekkje bøker, mange av dei er omsett til vel 30 ulike språk. Alt med den første boka vekte han annerkjenning, "en ny stemme for en ny tid" vart det sagt. Han skreiv heile tida i ein modernistisk stil med konkrete og daglegdagse bilete, ofte henta frå bylivet og moderne teknikk. Sentrale tema er forholdet mellom naturen og det moderne teknifiserte samfunnet, mellom det tidlause og det aktuelle, mellom tradisjon og nyskaping.
Han fekk etter kvart eit stort publikum ikkje minst med den siste, sterkt personlege diktsamlinga  " Nattåpent". Dikta handlar om sorga etter kona Petras død i 1983.  " Blant de vakreste kjærlighetsdikt i hele den norske litteratur" skreiv Finn Jor i Aftenposten. Mange fann trøyst i eiga sorg i desse dikta.
Rolf Jacobsen vart teken opp i Den katolske kyrkja på byrjinga av femtitalet. Få av dikta hans har ein klar religiøs tematikk eller biletbruk, men han er likevel ein diktar som opnar opp mot ein dimensjon som ligg utanfor dagleglivets avgrensa verd.
Til slutt eit av dikta frå "Nattåpent":



DET VAR HER-

Det var her.Akkurat her
ved bekken og det gamle nypekjerret.
Sen vår i år, rosene er bleke ennå,
nesten som kinnet
den første morgenen bak døden.
Men det kommer,
bare lyset, bare duften, bare gleden
kommer ikke.

Men det var her
og det var kveld og måne,
bekkesildr
sånn som nå.Ta hånden min,
legg armen der.
Så går vi da
sammen i sommernatten, tause
mot det som
ikke er.

Og heilt til slutt eit sitat frå dagboka hans like etter krigen:" Blir trykket stort nok, vil dine sorger bli til diamanter.