Bo Bergman

 Den aldrande svenske poeten Bo Bergman ( 1869- 1967) sit på balkongen og ser utover Stockholm der han har budd det meste av livet. Det er utanom turistsesongen og Djurgårdsfärjan går mot ein folketom kai. Bo Bergman ser det symbolske i dette: « Charon, du gamla färjman, ro hit ett tag.Mitt namn är Bo Bergman.Nu kommer jag.» Ikkje lenge etter blir han bønhøyrt, og går inn i det store ukjente etter 98 år på jorda.

Kom när jag sover

men väck mig inte.

Lägg din iskalla hand

på min panna,

så går febern över,

den gamla envisa febern

som kallas livet.

Bo Bergman levde eit svært langt og produktivt liv som forfattar, journalist, kritikar, mange årig medlem av Svenska Akademien, men kanskje ikkje eit lukkeleg liv. « Varför ska ödet hårdast slå dem som älska mest?» Han fekk aldri Maria Almqvist som han møtte som heilt ung og vart forelska i. « Hon var den rätta, den enda, den nödvändiga.» Dei vart aldri eit par, men heldt kontakt og brevveksla heile livet. Han skildrar det i det vakre diktet «Stjärnöga» som eg tidlegare har sitert.

Bo Bergman skreiv romanar, noveller og memoarfragment, men han var framfor alt lyrikar, ein av dei mest leste i si samtid sjølv om han nok kom noko i skuggen av venen Hjalmar Söderberg. Han skreiv i tradisjonell form og hadde liten sans for modernismen, melankolsk og melodisk og mykje av det han skreiv er blitt tonesatt. Tematisk er han også tradisjonell, han skriv om kjærleik og lengting, om døden og tida som går, om møte og avskjed.

Nu är flamman

slocknad, bara

tidens långa flöde

glider jämt

förbi.

Vara samman,

skiljas, fara,

det är så vart öde

är bestämt

att bli.

( frå Avskedet)

Eg les på ny « Vårfrost» som er ei samling med både lyrikk og noveller. Per Wästberg som kjente Bo Bergman godt har skreve eit innsiktsfullt portrett av forfattaren og hans samtid. Han er nok lite kjent i Norge, men vel verdt å bli kjent med for alle som set pris på fin poesi!