Å leve i Guds nærvær

 « Den helligste, vanligste og nødvendigste øvelsen i det åndelige liv er å leve i Guds nærvær - å venne seg til og glede seg over Hans guddommelige selskap. Man må samtale ydmykt og kjærlig med Ham til enhver tid, i ethvert øyeblikk, uten regler og begrensning, spesielt i fristelsens stund, i lidelse, i tørke og i motvilje og til og med i utroskap og synd.»

Slik skriv den audmjuke franske karmelittmunken broder Lorens av Oppstoda. For han var sjølve kjernen i det andeleg liv å leva i Guds nærver. Han hadde nok forlengst vore gløymt lik dei fleste som levde på 1600- talet, men nroder Lorens etterlet seg skrifter som har gjort han til ein andeleg vegleiar. St.Olav forlag gjev i år ut ei fullstendig utgåve av hans tekstar og brev i norsk omsetjing. Han er ikkje ukjent i Skandinavia frå før, også i protestantisk samanheng, både Frelsesarmeen, Misjonskyrkja og metodistane har oppdaga kva for andeleg skatt vi her har å gjera med!

Kven var denne fromme og audmjuke munken, ukjent i si levetid? Han vart føddi 1614 som Nicolas Herman i Lorraine i det nordøstre Frankrike. Foreldrene var djupt truande og oppdrog han i tråd med det. På denne tida herja Tredveårskrigen og den unge Nicolas vart soldat. Han lei under såvel tyskarar som svenskar og vart såra slik at han etter kvart måtte ta avskil med soldatlivet, sannsynlegvis var det i 1635. Han følte no på eit religiøst kall og søkte råd hos ein slektning som var karmelittmunk. Ei stund levde han som eremitt, men kom etter kvart til karmelittklosteret på Rue de Vaugirard i Paris. Han var då 36 år, to år seinare avla han dei ævige løftene. Så skjer det ikkje så mykje meir i livet til Nicolas, no broder Lorens. Han lever eit stille liv i klosteret, arbeider dels på klosterets kjøkken, dels på skomakerverkstaden inntil han døyr i klosteret i 1691.Men  det er ikkje slutt med det, Abbé Joseph de Beaufort som var ein trufast ven av broder Lorens gjev kort tid etter hans død ut skriftene hans med ein eigen lovtale som innleiing. Etter kvart vart skriftene oversatt og utbreidd i heile Europa, og som sagt også blant protestantar. Slik sett får han også økumenisk innverknad på ettertida.

Kva er det som har gjort han så populær? Han er enkel og liketil, men samstundes djuptpløyande. Han legg som sagt sterk vekt på kva det innebær å leva i Guds nærver og korleis ein kan oppnå det. Dersom Gud er den levande som har skap alt, då er vi som menneske også kalt til fellesskap med Han. Dette knyter han opptil såvel skapinga som inkarnasjonen og oppstoda, og ikkje minst dei teologale dyder. Likesom Johannes av Korset vektlegg han å leva i tru, von og kjærleik! Dette er heller ikkje så vanskeleg, det viktige er bare å ta imot Gud og lata seg elska av han. Det handlar om å først leva i passiv og så i aktiv form -  å først levast og villast av Gud før vi aktivt lever saman med han og vil det som han vil.Dette gjeld ikkje minst i dei små daglegdags ting som utgjer storparten av liva våre.

« Under vårt arbeid og våre andre gjøremål, selv når vi leser eller skriver om det som er om åndelige ting, ja selv i våre ytre andaktsøvelser og muntlige bønner skal vi stoppe opp noen øyeblikk, så ofte som mulig, for å tilbe Gud i vårt hjertes innerste og smake Ham om enn bare i det forbigående, og som om vi stjal oss til det.»