Poetica: Snart nittitre.

                   Snart nittitre

Snart nittitre somrar og like mange vintrar,

men årstidene er ikkje lenger samanhengande,

slik minna heller ikkje er det

eit etter eit blir dei borte

nokon  blir verande lengre enn andre

ikkje klårt,  meir som eit avtrykk  

lik merka på veggen etter bileta

som vi hengte opp for lenge sidan

og no vert plukka ned og  pakka i plast og kartong

dei siste dagane før huset skal fråflyttast .

Desse minna som berre er dine 

teke vare på i uforståelege nevronnettverk

inntil no når strukturane bryt saman

synapsane tømmest  og tavla  blir stroken rein

bileta pakka og klar for å hentast

men ingen kjem og ingen dreg

slik mørknar dagen  det blir  kveld

natta kjem med stjernepryd og æveleg ro

så føl du kjende stiar heile vegen heim.

Rosendal ein vinterdag for eit par år sidan. Malmangernuten (889meter), fjellet like bak der eg vaks opp.
Teksten ovanfor er om ein aldrande far som tankane og minna gradvis forsvinn for. Stien opp på fjelltoppen var kjend for han men likevel er det ein heilt annan sti vi skal alle skal følgja det siste stykket  heim ?
Kanskje finst det andre  nettverk enn nevronnettverka og synapsane eg skriv om ? Dei vil uansett gradvis bryta  saman  og bli borte for oss alle, men ein stad finst det likevel andre nettverk meir uforståelege, meir varige ? Nettverk som held når vi fell inn i solnedgongen for aller siste gong !