Vrake en rolle, vinne et liv

Kva er dette indre mørkre som mange av oss har bore med oss heilt frå barndomen ? Det kan vera store traume ein ber med seg, men det er langtifrå alltid det. Likevel ber vi på smerte og frykt heilt frå den dagen vi vart fødde inn i denne mørke verda.
"Det finnes et dypt sår i alle mennesker, en skade som ikke bare skyldes forholdene vi vokser opp under, men som gjør oss uendelige sårbare men vi vokser opp: Vi bærer alle på en bunnløs ensomhet i vårt indre, en ensomhet som ikke burde være der, men som skyldes at vår relasjon til Gud er skadet", innleiar dominikanernonne Sr.Sofie i ein artikkel i siste nummer av tidsskriftet "Strek".(sjå og min artikkel Stairway to heaven om Sr. Sofie)
Arvesynda er ikkje genetisk smitte og definitivt ikkje noko som har med seksualiteten å gjera, men derimot ein ontologisk skade i vårt vesen, ein fundamental utrygghet som gjer oss så sårbare og utsatte, skriv ho vidare. Det er sår i oss frå barndomen, sår som også speglar vår grunnleggjande separasjonsangst frå Gud. Sår som ikkje er store traume eller overgrep men små alminneleg kvardagshendingar som likevel har gjeve kjensla av ikkje å bli sett, ikkje bli høyrt. Kanskje gjev det ei mindreverdsskjensle som ein prøver å kompensera for ved å spela  ulike roller ? Under dette ber ein med seg eit ufritt ego, eit knust og blødande hjerte. Finst det ein veg vidare, ein veg ut av mørke ?
"Det er ved å sette ord på det uutholdelige at de plagsomme følelsene kan komme frem og bli løst opp." Vidare siterar ho ein amerikansk terapeut som seier at det vanskelegaste er ikkje å erkjenna at vi har synda men at andre har synda mot oss !
Terapi, ja, men og bøn som utfyller terapien. "Den  kan gi oss den styrke og bevissthet vi trenger for å søke profesjonell hjelp. Og den formidler et Nærver som ingen terapeut i verden kan gi."
Det kan bli ein veg ut av det ufrie rollespelet og inn til vårt eigentleg vesen. Det er ein smertefull veg, ein lidingsfylt veg, men ikkje ein veg vi går åleine. " Vår forening med Kristus leger vårt dypest liggende sår og skaper en hel plass inni oss."
"Sanneleg, våre sjukdomar tok han, vår smerte bar han" , står det i Jesaja 53. Ja det er sant at han døydde for våre synder. "Men det er også sant han døde for den synd som ble begått mot oss. At ha bar våre sykdommer og plager, betyr at han også bærer våre psykiske sår. Han døde ikke bare for å utslette synden, men også for å utslette syndens virkning i våre liv."
Med dette utgongspunktet kan vi starta på vegen framover. Det vil koma tilbakeskritt, mørket vil på ny overmanna vårt indre, men vegen går ikkje i sirkel tilbake til utgongspunket men snarare i ein spiral som fører oppover.
Til slutt skriv Sr.Sofie: " Om jeg ser tilbake på mitt eget liv, kan man på den ene siden se det som en hel rad av fiaskoer der den ene fine rollen etter den andre ble spolert. Men gjennom hvert nåløye jeg har gått gjennom, har jeg alltid kommet ut i ny, friskere og friere luft! Hver gang har Gud blitt mer virkelig. For Guds virke er bare i virkeligheten." Så kan vi endeleg vraka ei rolle og vinna eit liv!

Takk Søster Sofie for at du deler dine tankar og din livshistorie,og for dine oppmuntrande ord til meg!