Laudes
Å stå opp
langt inne i november
mørkret er vått og glinsande
byen vaknar nølande
søstrene går stille til laudes
”Herre løys mi tunge
så min munn kan forkynna
din pris.”
rommet fyllest heilt
av levande røyster
orda breier seg utover
lik ringar i stille vatn
prøver å finna gliper i natta
små sprekker inn til dagen
der dei kan pressa seg igjennom
leva vidare langs gatene
i trappene, rundt husa
over rundkjøringane
legga seg over uroen
eit vernande dekke
bremsar hastverket
dempar forvirringa
saboterar travelheten
løyser lengtinga.
Byen er vaken no
hastige og målretta skritt
men ein stad er det nokon
som stoppar opp
stryk tåra frå kinnet
ein stad er det nokon
som løftar lykta i skumringa
ein stad er det nokon
som støttar foten over glatte steinar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar