Pavevindauget

I bispepalasset i Krakow er der eit vindauga med bilete av pave Johannes Paul, det vender ut mot gata ul Franciskanska. Frå dette vindauget talte paven til sin tilhegjarar når han var på ein av sine mange reiser til byen der han verka som prest, biskop og erkebiskop i mange år. Det vart stilt spørsmål frå folkemengda og paven svarte. Den italienske journalisten Vittorio  Messori stilte også sentrale spørsmål til pvane og dei vart seinare publisert i boka  "Over håpets terskel." Eit av kapittela her har tittelen "Synagogen i Wadowice" der paven kjem inn på forhaldet til det jødiske folket og den jødiske religionen som han karakteriserar som "storebrødre i troen." Utgongspunktet er konsildokumnetet "Nostra aetate" ( I vår tid) som omhandlar relasjonen mellom Kyrkja og dei ikkje kristne religionane. For pave Johannes Paul blir ikkje dette bare teori men og noko djupt personleg :

"Til grunn for formuleringene i denne erklæringen fra Vatikankonsilet, ligger mange menneskers erfaring, både jøder og kristne. Også min personlige erfaring helt fra mine tidligste år i den byen hvor jeg ble født. Jeg husker først og fremst folkeskolen i Wadowice, hvor minst en fjerdedel av elevene i klassen min var jødiske gutter. Her må jeg fortelle om vennskapet til en av disse klassekameratene:Jerzy Kluger. Dette vennskapet har fortsatt helt fra skolepulten til i dag. Jeg ser levende for meg bilede av jødene som hver lørdag bega seg til synagogen; der den lå rett bak gymnaset vårt. Jeg går ut fra at begge  de religiøse gruppenen var forenet i vissheten om at de ba til en og samme Gud. Tross sprogforskjellene bygget bønnene i kirken og synagogen i utstrakt grad på de samme tekstene."

Heile Jerzy Kluger familie blir drept under Holocaust, sjølv overlever han og treff pave Johannes Paul igjen mange år seinare i Roma. Han vart ein viktig formidlar mellom paven og det jødiske samfunnet.
På slutten av dette viktige kapittelet refererar paven til eit møte med representantar for det jødiske samfunnet. Ein av dei som er tilstades kjem bort og takkar paven for det kyrkja har gjort for kjennskapen til den sanne Gud i løpet av desse to tusen åra. I desse orda forstår pavne "hvordan Den nye pakten tjener som fullbyrdelse av det som har sine røtter i Abrahams kall, i Sinai- pakten direkte med Israel og hele den enormt rike arven fra profetene som var inspirert av Gud - de som hundrevis av år før denne avslutningen gjorde Ham Gud skulle sende i "tidens fylde", nærværende i Den hellige skrift."