Poetica 2008 1.

             Den siste som gjekk.

Ingen blei att

døra står enno på gløtt

innanfor er det spørsmål og mørke

urolege stemmer som tala saman

for lenge sidan

men aldri vart samde.

Ingen kjem heller tilbake

ingen snur seg

før dei går opp stien

gjennom grinda over gardsplassen

trør på vått og sleipt lauv

etter dagar med kuling og regn.

Ingen går krumbøygd

mot regnbygene mot vinden

redd for å falla på den vasstrukne bakken

og støttar seg på steinmuren

og du vil heller aldri få vita

kven som var den siste som gjekk.

                                                              *

Inga redsle no

Vestlandsmorgon

desembertung og lukka

blar igjennom innleiinga

sidene våte og samanklistra

bodskapen gøymd på baksida

bokstavar og teikn

for langt borte til å tydast

Dagen er hjulspor

sludd og brå død

men vidda opnar seg

mot skumringa

himmelen gløymslefarga

og skjør song frå den andre sida

Inga redsle no,

inga redsle ?

Inga von ?

                                                 *

                Kirsebærtreet blømer.

Kirsebærtreet blømer

eg stryk over stamma

det glatte og ru isaman

like over røtene

der alt møtest i mørk jord

fuglar byggjer reir

og bur saman med lyset

der himmelen bare er

eit andedrag borte

eller kjennest det slik no

like etterpå

når vi er på flyttefot

bort frå den mørke jorda

dei blømande kirsebærtrea.

                                                *

Kveldar som denne.

Kveldar som denne

seier Albert Camus

kan ein halda ut

tanken på døden

kveldar som denne

med solblank vassflate

lyden av badande born

langt borte

suset frå fuglevenger

og ein liten flik

av røyndomen

heilt inn til deg

som det mjuke vatnet

du glir ned i

andeparet som steller fjøra

og saumfarar botnen

kveldar som denne

når livet flyt så lett

på vasshinna

større og likevel urørbart.

                                            *

Livd

Etter regnbyga

du skyv greinene til sides

varsamt

regnet drysser frå granbaret

vått gras mjuk sol

ber forventning.

Vertikal

Vertikal granitt

mosen glatt og fuktig

no misser du ikkje taket

                                                      *

                 Now, o now I needs must part.

Fråveret er stille

som frostrøyken over Øresund

tidleg vintermorgon

John Dowland går åleine

gjennom aude salar

tungsinnet strauk bort svevnen

så altfor brått

eller var det ein strofe

som kjempa seg opp frå draumen

for så å stryka over det iskalde golvet

mot lutten som ligg på bordet

over mot det nordre hjørnet

fingrane glir varsamt over strengane

forsiktig no noko lever her

lever vidare i mørke avstand og kjærleik

det som er meir enn eit hjarta kan eiga

now, o now I needs must part

                                             *

         Og kjolen din er kvit

Langt borte

nesten over mot den andre sida

der himmelen rører forsiktig ved havet

små kvite segl i kveldssola

og der er du der ute

åleine inn i det svinnande lyset

i den kvite kjolen din som

du drog over dei sommarbrune skuldrane

fort som om nokon skulle koma uventa

men ingen kom og soldagen blei borte

inn i mjukt og vernande mørkre

neste morgon vil kjolen din enno vera kvit

som i diktet til Salvatore Quasimodo

et la tua veste é bianca

eg les det langsomt og ventande

i skuggen framom det store bøketreet.

                                     *

     Oktober

tunn ishinne

speglande

haustklår oktober

djupet

du trør varleg

langt der nede

løyndomar.  

                                                 *

Påske

Ardennerskogen

splintra trestammer og bombekrater

avrevne kroppsdelar i snøen

men ikkje berre dette

ikkje åleine nazismens krampetrekningar

no bur ein stor og uforståeleg ro her

klosterklokkene bryt stilla

lyden som stig oppover

gjennom påskenattas mørkre

for til slutt å kleba seg til

dei store våte snøflaka

tungt fallande mot jorda

føl med ned og legg seg på bakken

ser vi nøye etter kan vi sjå dei

under trestammene

i vått rotnande fjorårslauv

lyttar vi nøye er lyden der enno

lenge etter at klokkene tagna

ein stad mellom minne og dikting

bakanfor teikna og orda

aldri åleine.

                                              *

 Samtalar.

Blått og gjennomskinleg

dette sollyset mot kroppen

kvilande mot det harde grunnfjellet

mjuke vindpust mot maidagen

stemmene som nærmar seg

og fjernar seg frå meg

brokker av samtalar

lausrevne ord og navn

halvt fullførte setningar

lever sitt eige liv no

bare eit kort utrop

eit kort glimt i tida

og så livet til dei andre.