Poetica 2008 2.

            Sleep why dost thou leave me

                 (Händel:Semele)

Gata søndagsstille

og septemberblank

snart skumringstime

du stryk håret frå panna

snur deg uroleg mot natta

som aldri gjev roen

dagen så sårt bed om

                                                         *

Slik skulle det ikkje vera.

Novemberklår ettermiddag

snødekka og solstråleteikna

så lyden av barneføter på terassen

leiker dregne fram og attende

latter og korte rop

små varme hender

men slik skulle det ikkje vera

regnet skulle piska haustkaldt mot ruta

vi skulle krypa hutrande inntil elden

og barneføtene er for lengst store

og langt borte

leikene kviler under trappa

og framleis høyrer du dette

novembersola gjev enno litt varme

i snøen er det spor, spor etter små føter

konservert og bortgøymd lenger inne i tida

tida som vi skulle stiga ned i

og la strøyma over oss

lange rolege bølger som aldri tek slutt

og likevel forbannast

                                          *

Stripe i svevnen.

Ei stripe i svevnen

augene uklåre og svinnande

lysstråla i midten

der gardinene er trekt halvt for

er det skinet frå fullmånen

eller det kalde , gule lyset

frå gatelykta

handa som blir strekt halvt ut

som for å røra ved lyset

hjarta som slår

mot eit stort ope tomrom

som veks djupt der inne

og aldri skal fyllast av noko utanfor

blomstrete gardiner blir løfta

inn i soveromet av milde vindpust

når det krasar i singelen i hagegangen

nokon kjem til å trø der

lydane så mykje klårare enn lyset

stega som fjernar seg

i den svinnande natta

lukt av jord , grålysning

desse gule, visnande rosene.

                                                   *

                           Sylvia

                     Februar i London

regnet er ikkje fargelaust

men grått

og i dag nesten svart

men du rir Ariel

over endelause sletter

omkransa av valmuer

blått lys fell skrått

frå kvelden

når du stig av hesten

og ber salen mot fullmånen

like over åsen i aust

barlinden grip om huset

mørk og stille

som bikubene

og du er enno ikkje

klar til å døy.

                                                         *

Tida mellom to regnbyger.

Som tida mellom to regnbyger

eit kort glimt av sol

når du spring over plassen

trø varleg, ikkje gli no

døra bak deg slått hastig igjen

du gløymer å vri rundt nøkkelen

ivrig etter å nå den andre sida tørrskodd

det sprutar søle og brune haustlauv

når du tek sats og hoppar over vasspyttane

utan å nå den neste skiferhella med foten

det er bare dei få trappetrinna opp

døra står halvvegs på gløtt

er det nokon der ?

                nokon som skunda seg like før deg

                hengslene som knirkar når du skyv

                mot den rustne dørklinka                                                                                                   så vindkasta i tuntreet

                solstripene som skifter med regn

                og du tenkjer letta:

                er eg framme no ?

                                             ^*

Til fyret.

Disig augustmorgon

songen frå bølgene føl oss

som fuglespor i våt sand

eller den friske lukta av tang og salt sjø

fyret er det berre så vidt vi kan skimta

langt der ute flytande mot horisonten.

mot enden av stranda er tida nærare

og båten ser vi av og til på bølgetoppane

duvane roleg opp og ned

sola held på å bryta igjennom fyret ser vi så mykje klårare no

og på odden der borte

Lily Briscoe dreg dei siste penselstrøka

over lerretet når båten ankrar opp

Er vi framme ?

Virginia Wolf: ” To the lighthouse”.(Til fyret)

Juni 2008

  

                                               *

                 Til minne om ein engel

                (Alban Bergs konsert for violin og orkester 1935)

Andletet i spegelen

dogga og uklårt

likevel til stades i tida

som blikket ditt

når du ser på dei døde

ingen overgang

men dette nye

du ikkje kan snu deg frå

og stryka ut

lik gårsdagens samtalar

byrjinga enkel

framhaldet disharmonisk

i mellomromet

små spor av lyset

som gjesta oss

es ist genug.

                                                   *

To steg til sida

Midten av oktober

gata lauvfylt og undrande

stemma di bleik og uroa

du tek to steg til sida

er det for å gje plass til musikken

eller vart du brått usikker

skal du plukka opp tonane

eller stryka dei ut for alltid

la ein rund og lun stein

rulla over dei

eller opna for vatnet

ei rift i demninga

la det strøyma nedover slettelandet

over alt dette du ein gong kjente

like ned til orda og musikken.

                                                *

Tomrom

Grå himmel

over fryktlause fuglevenger

sjøsprøyt og salt

svir mot kinn og hår

vinden tek tankane

ein etter ein blir dei løfta opp

svever tidlaust over oss

mot det skummande havet

og du er tomrom

berre godt tomrom.

                                        *

                      Vinternatt

Vinternatt stjernepryda og kald

utspent mellom skumring og morgongry

mellom mismots gru og håpets mysterium

Inn i denne natta er det du ber ditt ja

gøymd så lenge i einsemd og tru

bore fram av nåde og lydnad

I denne natta vert svaret gjeve deg

ikkje som bilete av noko på den andre sida av havet

ikkje som ord om verda bak horisonten

Men som det livgjevande lyset

som eit nyfødd barn hjelpelaust og nake

la det skje meg som du har sagt.

                                            *

                           Åleine no.

Desembergrå dønningar

kjærteikn mot djupet

under skummande havflate

regnbyger på leppene no

og kalde kinn

ikkje som mjuk haustvind

der du snur deg rundt

dansar så lett heimover

hendene som rettar på brudesløret

ventar på det som kjem

og ikkje dei som aldri møtte deg

fødde for seint

eller altfor tidleg.

Du gjekk forbi

og berre ei kort stund

budde blikket ditt i augene mine

munnen din som glei over

leppene mine eit par sekund

”So long , Marianne.”

Åleine no ?