Poesi frå “ The great War”

 “Who made the Law that men should die in shadows?

Who spake the word that blood should splash in lanes?

Who gave it forth that gardens should be bone-yards?

Who spread the hills with flesh,and blood,and brains?

Who made the Law?”

Slik skreiv den engelske journalisten og poeten Leslie Coulson ( 1889 - 1916) kort før han fall i slaget ved La Transloy etter neste to års teneste på slagmarka og i skyttergravene. Coulson set ord på det absurde i at unge menn blir slakta ned etter ordre frå dei som “ made the Law.” Orda hans er diverre meir aktuelle i dag enn på lang tid.

Leslie Coulson ville ha vore ein av dei mange tusen ukjente unge menn som fall i Den første verdskrigen, men han skreiv poesi som vart utgjeve og kom i store opplegg etter at han sjølv var borte. Han var journalist før krigen, men det ville neppe gjort han meir kjent enn mange andre? Han var fødd i London og vart som sin far avismann og journalist. Han skreiv i Evening News inntil han ved krigsutbrotet i 1916 meldte seg til infanteriregimentet  Royal fusilier.Han kom først til Malta, seinare Egypt og Galipoli, for så å enda opp på Vestfronten der han deltok i det brutale slaget ved Somme sommaren 1916. I det vakre diktet

“From the Somme” skildrar han kontrasten mellom ein vakker sommardag heime i England  og skyttargravene ved Somme.

“In other days I sang of simple things,

Of summer dawn, and summer noon and night,

The dewy grass, the dew wet fairy rings,

The larks long golden flight.

…..

A singer once, I now am fain to weep,

Within my soul I feelstrange music swell,

Vast chants of tragedy too deep -

too deep

For my poor lips to tell.”

Etter han var død i 1916 vart det funne ei rekkje tekstar som vart redigert og utgjeve av faren, og alt første året kom i opplag på 10.000. Naturleg nok vart det med denne eine diktsamlinga. Coulson vart ein av dei unge poetane frå “ The great war”.  I etterkant fekk ein nok eit idealisert portrett av ein krigshelt, og tok kanskje ikkje hensyn til korleis 22 månadar med krigsteneste forandra han.Han stiller meir og meir spørsmål med det meingslause ved krigens nedslakting av unge menn! For livet er så kort, slik han skildrar i “…But A Short Time To Live”

“Our little hour,- how soon it dies;

How short a time to tell our beads,

To chant our feeble Litanies,

To think sweet thoughts, to do good deeds.

The altar lights grow pale and dim,

The bells hang silent in the tower -

So passes with the dying hymn

Our little hour.”