Pave Benedikt

Pave Benedikt XVI kunngjorde for tre dagar sidan at han abdiserar frå og med 28. februar. Han blir dermed den første pave som går til dette skrittet sidan  Hadrian VI i 1409. Det kom nok svært uventa på dei fleste, men kanskje ikkje på dei som kjenner han godt. Vi var i audiens i november i fjor i samband med europeisk kongress for katolske legar som vart arrangert i Roma. Han verka opplagt men var prega av sin alder, og tanken slo oss at det nok ikkje var så svært lenge til ein ny mann skulle ta plass i Peters stol. Benedikt er ein klok og reflektert mann, det har han vist både i sine skrifter og i sine handlingar. Klokskap inneber og innsikt i eigne sterke og svake sider. Han har nok innsett at han som ein gammal mann på over 85 år ikkje lenger har den styrken som krevst for å leia over ein milliard katolikkar, og han har teke konsekvensen av det. For pave Benedikt har det vore hensynet til Kyrkja og dei truande som har gått framom alt. Biskop Eidsvig seier i ein kommentar: " En tydelig og ryddig kirkeleder, en ydmyk arbeider i Herrens vingård." Ja absolutt, og ikkje minst ein trusformidlar og forkynnar. Pave Benedikt var oppteken av den aukande sekulariseringa og det nødvendig i at Europa vender tilbake til sine kristne røter. Han var ein forkynnande pave som nådde langt utover Kyrkjas grense, ikkje minst gjeld dette hans bøker om såvel nytestamentleg tema som kyrkjas tidlege historie.
For å illustrera dette tek eg med eit lite utsnitt frå kapittelet om "Fadervår" i første del av bokserien om Jesus frå Nasaret:

"Til slutt må vi tenke over ordet "vår". Bare Jesus kan med full rett si " min Far", fordi han virkelig er Guds enbårne sønn, av samme vesen som Faderen. Til forskjell fra oss andre som må si vår. Bare forenet med disiplenes vi kan vi si Far til Gud, bare fordi vi, forenet med Jesus Kristus, virkelig er "Guds barn". I denne forstand er ordet vår krevende: Det forlanger av oss at vi trer ut av vårt lukkede jeg. Det forlanger av oss at vi går inn i samfunn med andre Guds barn. Det forlanger av oss at vi gir avkall på det som er vårt eget, det som skiller oss fra andre. Det forlanger av oss at vi skal nærme oss de andre - åpne våre ører og vårt hjerte for dem. Med dette ordet vår sier vi ja til en levende Kirke der Herren selv vil samle sin familie. Dermed blir Fadervår en gjennom personlig og på samme tid gjennom kirkelig bønn. Ved å be Fadervår ber vi med vårt eget hjerte, men vi ber samtidig med hele Guds familie, de levende og de døde, med mennesker av alle klasser, kulturer og raser. Fadervår gjør oss til ett, til en familie,på tvers av alle skillelinjer."