Eksil

I august 1991 vart Estland igjen sjølvstendig etter å ha vore okkupert av Sovjet Unionen like frå 1944. Før det hadde dei lidd under naziokkupasjonen. Ti tusenvis av estarar vart drepne eller deporterte. I 1944 flykta 70000 vestover, mange av dei kom til Sverige og ein av dei var forfattaren Marie Under(1883-1980). Ho vart eit symbol og eit samlingspunkt for alle estarar som levde i eksil. Sjølv fekk ho ikkje oppleva frigjeringa, då det estiske flagget igjen kunne heisast hadde ho kvilt i jorda utanfor Stockholm i over ti år. Ho vart svært aktiv i estisk kulturliv tidleg på 1900 tallet og i den oppblomstringa som skjedde i fridomsperioden frå 1918 fram til andre verdskrigen.  Ho vart sett på som ein fornyar av estisk språk.
Ho held fram med å skriva i eskilperioden i Stockholm, dikt djupt forankra i Estlands språk og historie. Og som alle i eksil ei lengt til heimlandet og ei brennande von om ein dag å koma attende. Ho skulle ikkje få oppleva det, men kanskje såg ho glimtvis inn i det forjetta landet.


I et fremmed land.

"Å hør hva er det som lyder
og rykker til av min smerte?
Nei, jo det er.......fuglekvitter

som stiger fra krattet hjemme

Som veien glinset da jeg dro

av rødmende aspeløv!

Siden da har jeg alltid spurt

og kan  bare tenke på: når....

Tanken er blitt mitt mål, min vei,

jeg tålte den fremmede vinteren

når jeg sendt min stille bønn

over is og vann

Sitter nattergalen på heggens grein

og trekker sine garn av sang?

Å nei....jo:jeg hører deg,

åndedrag fra mitt hjemland."