Den heilage familie

 I dag feirar vi minnedagen for Den heilage familien, Jesus, Maria og Josef. Her er det eg skreiv i St. Ansgar nytt om dette.

Karmelitt- martyrene frå Compiegne blir heilagkåra.

 

Alle har kanskje ikke fått det med seg ennno, men i dag gleder vi oss over nye heilage i Karmel. 18. des. erklært pave Frans at dei seksten karmelittnonnene fra Compiegne som blei martyrer 17. juli 1794 offisielt skal bli kanonisert til neste år. Dei blei saligkåra i  1906 men så har prosessen stoppa  opp av ein eller annan grunn. No skjerer pave Frans igjennom og de seksten søstrene  blir heilagkåra « equipollent» dvs. ved einpavelig avgjersle utanom  vanleg prosedyre. Pave Frans har nytta  seg av denne fullmakten eit par gonger  tidligere. Vi hadde fokus på denne hendinga  i vår da Francis Poulenc opera « Dialogue des Carmelites» ble satt opp på Den norske opera, og vi vart kontakta angåande det. Dette må vi oppfatte som pavens julegåven til alle karmelittar Vi gleder oss over det!

oss! 

Dette skreiv eg for ein del år tilbake.

SANGEN FRA SKAFOTTET – MARTYRENE FRA COMPIÈGNE________________

Av Frode Thorup OCDS

«Det tredje består av martyrenes blodrøde nelliker. Hver og en av

dem har sin martyrkrans, og til sammen utgjør de en laubærkrans som

gir den endelige fullkommenheten til Kristi, Brudgommens, krans.»1

Karmel har også sine martyrer. Den meste kjente er nok Edith Stein (Teresa

Benedicta av Korset), mindre kjent er de tre søstrene fra Guadaljara som døde

for troen i 1936 under Den spanske borgerkrigen. Men utenfor Karmel er det

nok de seksten martyrene fra Compiègne som er meste kjent. Det er kanskje

ikke unaturlig i og med at denne dramatiske

historien er blitt tema både for en roman og en

opera som fremdeles blir fremført. Forfatteren

Gertrud von Le Fort kom i 1931 med romanen

«Die letzte am Schafott» (Den siste på skafottet)

som er en fritt bearbeidet historie om søstrene

fra Compiègne. Den katolske forfatteren

Georges Bernanos bearbeidet boken med tanke

på filmatisering, det ble ingen film men derimot

libretto til en opera.

Komponisten Francis Poulenc (1899-1963)

kom over Bernanos manus og begynte å arbeide

på det som skulle bli «Dialogues des

Carmélites» i 1953. Han hadde en del år før

dette hatt en sterk religiøs opplevelse i møte

med Den sorte madonna i Rocamadour som

førte til at han vendte tilbake til den katolske tro. Kunstnerisk gav det seg

utslag i flere sakrale verk som Litani til den svarte Madonna, Gloria og Stabat

Mater. Det er imidlertid operaen om martyrene fra Compiègne som ble hans

storslåtte hovedverk. Det hadde premiere på La Scala operaen i Milano i 1957

og ble umiddelbart en suksess. For et par år siden ble stykket også spilt på

Den norske opera. Compiègne er en liten by i fylket Oise nord i Frankrike. Det

første karmelklosteret ble grunnlagt her i 1641 og viet til «Vår Frue av

Bebudelsen». Interessant er det at klosteret hadde et spesielt forhold til

kongehuset. Representanter for kongehuset var regelmessig på besøk i

Compiègne. Sr. Marie av Inkarnasjonen som unnslapp martyriet, var datter til

en prins. Ved revolusjonens utbrudd i 1789 var det femten korsøstre, en

1 Johannes av Korset, Åndelig sang 30.7

novise, tre legsøstre (på denne tiden var det et skille mellom korsøstre og

legsøstre) i klosteret, dessuten bodde to kvinner her som ikke var

medlemmer av ordenen. Begge disse ble også martyrer.

I likhet med senere revolusjonære

bevegelser næret lederne for Den

franske revolusjonen et sterkt hat mot

kirken og kristendommen. Dette gav

seg i første omgang utslag i at all

kirkelig eiendom ble lagt inn under

staten, alle klostre ble oppløst og

klosterløfter opphevet, og det ble

innført en ny og ikke religiøs kalender. I

neste omgang førte det til direkte forfølgelse og henrettelser av prester og

ordensfolk. Dette rammet også klosteret i Compiègne. Allerede i 1790 kom en

kommisjon for «menneskerettigheter» til klosteret for å undersøke om «disse

ulykkelige kvinner» var der av fri vilje. To år senere blir søstrene tvunget til å

forlate klosteret og får forbud mot å bære sine ordensdrakter.

Fram til 1794 lever de i små grupper rundt omkring i byen og prøver så godt

de kan å leve opp til sine karmelittiske idealer og praksis. Priorinne Moder

Thérèse av St. Augustin tar initativ til at søstrene avlegger en daglig offerakt

for å gjenopprette frihet for Kirken og fred i Frankrike. Fram til 1794 får

søstrene stort sett være i fred, men 23. juni blir de arrestert og anklaget for

«kontra- revolusjonær virksomhet og konspirasjon mot republikken» og

plassert i et tidligere kloster som er omgjort til fengsel. I samme fengsel sitter

17 benediktinernonner fra England som overlever revolusjonen, og senere

skal bære vitnesbyrd om martyrene fra Compiègne.

Etter 21 dager i fengselet der de prøver å oppmuntre hverandre og forberede

seg på martyriet som venter, blir de brakt til «La Conciergerie» i sentrum av

Paris. Etter en kort og summarisk rettsak blir søstrene dømt til døden som

fiender av folket og revolusjonen. Det er 17. juli og midt under Den store

terrroren med daglige massehenrettelser. Bare ti dager senere ender

revolusjonslederen Robespierre i giljotinen og terroren ebber ut.

Giljotinen var plassert på Place du Trône (nå Place de la Nation) omtrent to

timers kjøretur fra La Conciergerie med hest og kjerre. Da søstrene ble

arrestert hadde de akkurat lagt sine sivile klær til vask og måtte derfor ta på

seg sine ordensdrakter. De fikk således gå martyriet i møte i sine

karmelittiske drakter! Prosesjonen med de 16 dødsdømte søstrene og 24

andre fanger starter fra La Conciergerie klokka 18 om ettermiddagen denne

stekende varme julidagen. Langs gatene er det tett med folk, vanligvis har de

kommet med hånende tilrop til de dødsdømte, men denne kvelden er det stille

ifølge mange øyenvitner. Søstrene synger vesper, kompletorium og

tidebønnene for de døde, og det er

beretninger om kall som blir født

gjennom deres vitnesbyrd. Vi vet også

at prester i folkemengden i det skjulte

velsigner søstrene og gir absolusjon.

Mot kvelden kommer kjerrene fram til

Place du Trône. Solen holder på å gå

ned, men det er varmt og lukten av

blod og død ligger kvalmende over

plassen. Bøddelen Sanson og hans

medhjelpere står klar ved giljotinen.

Også her legger det seg en merkelig

stillhet over folkemengden når de 16

søstrene går ut av kjerrene, de synger

unisont Salve Regina og Miserere. Den

41 årige Moder Thérèse tar plass ved

foten av skafottet med en liten

terrakotta statue av Maria med

Jesusbarnet i håndflaten, en etter en

får søstrene fornyet sine løfter før de

går martyriet i møte. Novisen

Constance på 29 år får avlegge sine

løfter og blir den første som blir henrettet. Hun går opp trappen til giljotinen

og istemmer «Laudate Dominum, omnes gentes» (Salme 117), denne salmen

sang Teresa av Avila alltid i forbindelse med nye klosterstiftelser.

«Lovsyng Herren, alle folk

pris ham alle folkeslag.

For hans miskunn er mektig over oss

Herrens troskap varer evig.

Halleluja.»

«Får jeg tillatelse til å dø Moder? Gå min datter!» Sangen blir stadig svakere

ettersom stemme etter stemme forsvinner. Dette kommer tydelig fram i den

sterke sluttscenen i Poulencs opera. Til sist er det bare Moder Thérèse igjen.

Hun nøler et øyeblikk, kysser statuen og gjør korstegnet. En kvinne i

nærheten forstår, går fram og tar imot statuen. Den finnes fremdeles i karmel

i Compiègne som en kostelig relikvie.

Kroppene til de 16 karmelittsøstrene blir avkledd og kastet i en massegrav på

gravplassen ved Rue de Picpus sammen med 1300 andre. En av søstrene,

Marie av Inkarnasjonen, var ved arrestasjonen på besøk hos slektninger og

unngikk martyriet. Hun flakker rundt en stund men finner til slutt sin plass

som gjest i et kloster der hun dør en naturlig død 74 år gammel. Hennes

vitnesbyrd gir viktig kunn-skap om de seksten martyrene.

17. juli martyrene på Place de

Trône får betydning for

ettertiden. Mange kall blir født

denne sommerdagen. Både

Thérèse av Jesusbarnet,

Elisabeth av Treenigheten,

Edith Stein og søstrene fra

Guadalajara var inspirert av

martyrene. Søstrene fra St.

Josef Karmel i Guadalajara da

de følte martyriet var

forestående forberedte seg til

å «gå det syngende i møte slik

som martyrene fra Compiègne».

Det er en kald januardag, vi går over Place de la Nation (Place de Trône) der

giljotinen stod for over 200 år siden, så skrår vi ned Rue de Picpus til

gravplassen fra revolusjonsårene. Det er satt opp en minnetavle med navnet

på søstrene og teksten: «Beati mortui qui in Domino moriuntur» (Salige de

døde som dør i Herren). Kulden setter seg i kroppen i visshet om at martyriet

på ingen måte er historie men dagsaktuell realitet.

« I glömska jag försänkt mig,

böjd över Vännens anlete med munnen.

Allt upphör när jag skänkt mig

- var tår i ångest runnen

är gömt bland vita liljor och försvunnen.»

Rorate messe

Rorate - messe i Adventstida.

Rorate caeli desuper, et nubes pluant iustum: aperiatur terra, et germinet Salvatorem.

La det dryppe ovenfra, du himmel! Rettferd skal strømme fra skyene. Jorden skal åpne seg, og la Frelseren spire frem.

Tidleg desembermorgon og vi går i regn og mørke til Rorate-messe. Med utgangspunkt i profeten Jesaja 45 kapittel førebur vi oss på feiringa av Herrens fødsel. Ei mørk kyrkje berre opplyst av stearinlys på alteret og i hendene til dei som deltek. Når vi innleiar messa med antifonen Rorate blir regndråpane ute  eit bilete på Herrens rettferd som strøymer frå skyene. Om ikkje lenge når vi vintersolsnu, og mørket skal gradvis vika for sollyset. Slik skal også meingsløysas mørke i vårt indre vika for det lyset som strøymer frå julehøgtida, Gud som vart menneske!

Håpets pilegrimer

 

Håpets pilegrimer

«Håpets pilegrimer» (Peregrinantes in spem) er temaet for Jubelåret 2025 som innledes med at pave Frans åpner Den hellige dør i Peterskirken julaften. Gjennom hele 2024 har vi i bønn forberedt oss på dette året i håpets tegn. Kanskje lever vi i en tid preget av håpløshet, men paven oppfordrer oss til ikke å miste håpet til tross for kriger, uro og klimakrise. Håpet er den andre av de såkalt teologale dyder som Paulus skriver om i det første brevet til korinterne.

«Så blir de stående disse tre: tro, håp og kjærlighet. Men størst blant dem er kjærligheten.»

Den franske forfatteren, aktivisten og patrioten Charles Péguy (1873-1914) falt i slaget ved Marne helt i begynnelsen av Den første verdenskrigen. Noen år før det hadde han funnet tilbake til sin katolske tro. I det store diktverket «Forhallen til Håpets mysterium» (Le Porche du Mystère de la Deuxième Vertu) som kom i 1911 skildrer han Håpet på en unik og gripende måte. Péguy ser for seg Tro, Håp og Kjærlighet som tre søstre, to store og så den lille «imellom sine to store søstre.» Den lille representerer Håpet, men «Håpet er ingen selvfølge.»  Mange kjenner seg nok igjen når han så  skriver: «Og det lette, det er å gå nedover, det er å fortvile, og fortvilelsen er den store fristelsen.»

Men så er det på mirakuløst vis den minste søsteren som løfter alt oppover. «Det er hun, den lille, som trekker alt» for hun ser det som skal bli og hun elsker det som skal bli. Håpet er tilsynelatende så lite, «litt bortkommen i skjørtene på sine søstre», men likevel er det hun som løfter oss ut av fortvilelsen. La oss ta godt vare på denne minste søsteren når vi går inn i Jubelåret.

Det er hun, den lille, som trekker alt.

For troen ser bare det som er,

Mens hun ser det som skal bli.

Kjærligheten elsker bare det som er,

Mens huns elsker det som skal bli.

Troen ser det som er

i Tiden og i Evigheten.

Håpet ser det som skal bli

i Tiden og i Evigheten.

Gaudete søndag

 Bryt ut i jubel, dotter Sion!

Rop av fryd, Israel!

Gled deg, dotter Jerusalem,

jubla av heile ditt hjarte!

Herren har fria deg frå dommen,

drive fiendane dine bort.

Herren, Israels konge, er hos deg,

du skal ikkje lenger vera redd noko vondt

Slik innleiar vi dagens første lesning frå profeten Sefarja i høgmessa på tredje søndag i Advent - Gaudete søndag. Gaudete tyder glede, og vi ser i dag i glede fram til det som skal koma om ti dagar, Herrens fødsel i Bethlehem! Den liturgiske fargen er rosa og ikkje fiolett som resten av adventstida, faste- og botstid.

Dagens andre lesning fra Paulus brev til Filliparane 4.4-7. Glede over Jesu første kome, men og det vi servfram til når Han kjem igjen!

Gled dykk alltid i Herren! Endå ein gong vil eg seia: Gled dykk! Lat alle menneske få kjenna kor godhjarta de er. Herren er nær. Ver ikkje urolege for noko! Men legg alt de har på hjartet, fram for Gud i bøn og påkalling med takkseiing. Og Guds fred, som går over all forstand, skal vara dykkar hjarte og tankar i Kristus Jesus.

                                       Tre fiolette og eit rosa lys for årets advents- feiring. Glede!

Johannes av Korset helgen og kyrkjelærer

Johannes av Korset

"Nå da troen på Kristus er grunnfestet, og Evangeliets lov i denne nådens tid er blitt forkynt, er det ikke lenger noen grunn til å utfritte Gud på samme måte som før, og heller ikke for ham å tale og svare slik han før gjorde. Ved å gi oss sin Sønn, som er hans Ord, har han ikke flere ord å komme med. Alt har han sagt oss en gang for alle i  dette ene Ord. Han har ikke mer å si oss.
Dette er meningen med den tekst hvor den hellige Paulus vil få hebreerne til å frigjøre seg fra foreldede skikker og måter å omgåes Gud på som var gjengs under Mose lov, og til å feste blikket på Kristus alene. Han skriver:" Mange ganger og på mange måter talte Gud fordum til våre fedre gjennom profetene, men nå ved tidenes ende, har han talt til oss gjennom Sønnen."

Slik skriv Den heilage Johannes av Korset( San Juan de la Cruz) i "Bestigningen av fjellet Karmel." Vi feirar i dag 14. desember minnedagen hans. Johannes levde frå 1542 til 1591, han gjekk inn i Karmelittordenen i 1563 og vart prestevia i 1567.  Han vart formelt kanonisert i 1726.  
Saman med Den heilage Teresa av Avila var han Karmelittordenens store reformator og fornyar. Men Johannes har nådd langt utover såvel Karmel som Den katolske kyrkja. Han blir rekna som ein av Spanias store poetar, og ingen som nærmar seg den indre bønas veg kjem utanom Johannes. Han er ein sikker vegvisar inn i bøn og mystikk.
Teksten ovanfor står under Matutin i tidebønene for Adventstida, og passer godt når vi no snart skal venda andletet mot Betlehem.

Notre Dame de Paris

 Eg kunne følgja heile gårsdagens sermoni på fransk TV. Det var fokus på dei tre på første benk, president Macro, president Zelenskyj og komande president Donald Trump, men det er ikkje det viktigaste i denne samanhengen. Langt viktigare er det som erkebiskopen uttrykkjer:

«la pierre angulaire de cet édifice, c’est le Christ» ( hjørnesteinen i denne bygningen er Kristus)

Sermonien byrjar med at erkebiskop Mgr.Ulrich tre gonger banker på portalen med bispestaven.

« Vår Frue, førebilete på trua, åpne dørene dine."

« Vår Frue, vitne om håpet, åpne dørene dine.»

« Vår Frue, høgst elska mor, åpne dørene dine.»

Så kjem  semonien med orgelet som lyder i forsamlinga for første gong etter den omfattande reparasjonen. Det vekslar mellom erkebiskopens ord, og kort innslag av organisten på det storslåtte orgelet.

« Vakne opp du orgel,heilage instrument, stem i lovsongen til Gud.»

Det er med stor glede både dei truande og mindre truande opplever denne gjenopninga. Med erkebiskopens ord:

«Cette maison, cette église, cette cathédrale tout harmonieuse dans ses proportions et tout entière tournée vers le mystère du Christ, est le signe de la joie immense des croyants, de millions d’hommes et de femmes, d’enfants, de vieillards, de malades et de personnes avec handicap.» ( Dette hus, denne kyrkja, denne katedral, harmonisk i sine proporsjoner og fullstendig vendt mot mysteriet i Kristus, er eit teikn på den store gleda millionar av truande opplever, menn, kvinner, barn, gamle, sjuke og handikappa)

Sermonien avsluttar med Te Deum

Te Deum laudamus

Te Dominum confitemur

( Deg Gud lover vi. Deg Herre bekjenner vi.)

Notre- Dame de Paris gjenopninga

 I dag 7. desember blir katedralen i sentrum av Paris gjenopna fem år etter den katastrofale brannen i april 2019. I august dette året gjekk eg forbi den avsperra katedralen og skreiv det følgjande:

«Dagen etter at erkebiskop Michel Aupetit har feira Palmesøndag i Notre Dame de Paris blir katedralen ramma av ein katastrofal brann. Det gjorde eit sterk  inntrykk på på alle franskmenn både truande og ikkje truande, for denne katedralen er så nær knytta til fransk historie like frå 1100 talet.
Men også for alle oss utanfor Frankrike som har vitja katedralen og føler oss knytt til den var dette vondt å oppleva.
President Emmanuel lovar: " Cette cathedrale Notre-Dame, nous la  rebatiron. Tous ensemble. C`est une part de notre destin francais." Men det vil ta tid, lang tid.»

Det vil ta lang tid sa Macron den gongen, men så gjekk det raskare enn mange trudde. No er katedralen klar for å bli opna igjen, kanskje i større prakt enn tidlegare! « Notre- Dame est un signe d’espérance» ( Notre- Dame er eit teikn på von.) uttaler erkebiskopen i Paris Mgr. Ulrich. Under innleiinga til sermonien vil erkebiskopen banke på hovedportalen og uttrykkja: 

«Notre-Dame, mère très aimante, ouvre tes portes pour nous aider à chercher l'amour et la vérité, la justice et la paix.» ( Vår Frue,høgst elska mor, åpne dine dører for å hjelpe oss å søke kjærleiken, rettferda og freden)

Mange viktige personar med president Macron i spissen vil vera til stades, men dette er framfor alt viktig for dei mange truande som er glad i katedralen, men og forvdei mange ikkje så truande som opplever at Notre - Dame er eit teikn på von slik erkebiskopen uttrykkjer det!

Nôtre Dame de Paris

Eg deler deg med så mange

alle dei som kvar dag kjem her 

for første gong eller som ein dagleg vane,

dei som berre kjem for å sjå og dei som vil tilbe.

Likevel kjennest det som du er mi

på ein heilt spesiell måte

ei eg ikkje kan dela med andre

kanskje med unntak av Paul Claudel ?

Vi møtest så sjeldan,

men gjensynet er desto varmare

når eg finn min plass ved alteret til Thérèse,

i eit av kapella bak hovudalteret,

eller ved søyla til høgre der Paul Claudel

lytta til Magnificat første juledag !

Du vigd til henne som sa ja og aldri angra

og difor kan løfta mine bøner inn til

det som er svar på alle bøner.

Svevnlaus

 Den franske filmen Juliette au Printemps ( Vår Juliette) som går på kino no er eit familiedrama - komedie . Ikkje eit mesterverk, med absolutt verdt å sjå. Juliette som er illustratør av barnebøker tar ein spontan tur til landsbyen ho vaks opp i på 1990 talet for å vitja familien. Juliette har sine problem, ho ligg og vrir seg søvnlaus, det er ei sorg i livet hennar som ho ikkje er medviten. Foreldra er skilt, mora er hektisk og eksentrisk, faren meir avslappa, søstera har sine problem. Det er ein familieløyndom som etterkvart dukkar opp, og som Juliette ikkje har vore klar over. Det viser seg at broren Nicholas døydde i krybbedød då ho var tre år. Ho har blitt skåna for dette av familien og har ingen erindring om det. Faren gjev henne eit bilete der ho held veslebroren. Det inspirerar henne til å laga teikningar av ei jente som held ein baby, kanskje blir den umedvitne sorga lindra, kanskje blir dei urolege nettene lettare å bera. 

Svevnen lindrar. Eg tenkjer på OlavNygard og hans dikt « Svevn». Han er på nytt i mitt interessefelt gjennom lesinga av Ronny Spaans nyutkomne biografi. Diktet er å finna i den første diktsamlinga « Flodmaal» frå 1913.

Svevn, du hev ei

himels vogge,-

kann du voke-

verken stogge?

Dagen hev til

mergen hogge

sine tenner

i min barm.

 Ber meg inn i

soldraumsblaane

austan sol

og vestan maane,

lat meg draume-

vengjer laane

so eg vaknar 

heil og varm.

Blaise Pascals nådefulle erfaring

 Det er lørdag 23. november, og 370 år sidan den store vitskapsmann og tenker Blaise Pascals avgjerande religiøse oppleving. Han er inne i ein vanskeleg periode i livet. Pater Lutz skriv i sitt etterord til « Pascals tanker»: « Helt lykkelig følte han seg aldri denne tid. Han kjente både samvittighetsnag og en smertefull følelse av forlatthet.Han savnet Gud, og hans sjel var altfor stor til å kunne finne fred i overfladisk glans og glede.» Så skjer det noko denne novemberkveld,  tilsynelatande brått og ikkje førebudd. Pascal skildrar det på eit dokument som han syr inn i foret i jakka si. « Le Memorial» er det blitt kalla, og byrjar slik med ei nøyaktig tidfesting.

« I nådens år 1654.Mandag 23. november, den hellige pave og martyr Clemens og andre martyrers fest.Aftenen før martyr St.Chrysogonus og andre martyrers fest. Fra omtrent halv elleve aften til omtrent en halv time etter kidnatt.» Den trettiein årige Blaise Pascal  går inn i ein ekstatisk tilstand, det er som ein eld som brenn hans indre, som brenn ned all tvil og alle innvendingar!

« Ild.

Abrahams Gud, Isaks Gud, Jakobs Gud.

Ikke filosofenes og de lærdes Gud,

Visshet! Visshet! Følelse.Glede.Fred.

Jesu-Kristi Gud

« Deum meum et Deum vestrum ( Ruth 1,16).

Å glemme verden og alt, foruten Gud.

Han kan bare finnes ad de veier som evangeliet lærer.

Menneskesjelens storhet.

« Rettferdige Fader, verden har ikke kjent Deg,

men jeg har kjent Deg.»

Glede, glede, glede, tårer av glede.

Jeg har gått fra Ham.

« Rerelinquerunt me fontem aquæ vivæ» ( Jer.11, 13)

Min Gud vil du forlate meg?

Måtte jeg ikke evig være skilt fra Ham.

« Dette er det evige liv at de skal kjenne Deg den ene

sanne Gud, og den Du har sendt, Jesus- Kristus.»

Jesus-Kristus, Jesus-Kristus.

Jeg har gått fra Ham, jeg har flyktet fra Ham

fornektet Ham, korsfestet Ham.

Måtte jeg aldri skilles  fraHam.

Vi bevarer Ham bare ad de veier som Evangeliet lærer.

Fullstendig og saktmodig gi avkall på alt.

Fullkommen underkastelse under Jesus-Kristus

og min  sjels veileder.

Evig glede for en dagsbot på jorden.

« Non obliviscar sermones tuos». Amen

« Jeg vil aldri glemme dine ord.» ( Salme 118)

Frå den dag var Pascals geni vigd til Gud skriv pater Lutz. Det var ikkje naudsynt å bryta med vitskapen, for no kjente han seg trygg, det var ikkje noko som kunne forstyrra hans venskap med Gud.

Det høver å avslutta med  forfattaren Francois Mauriacs ord til sin store landsmann: «  Ilden fra en eneste natt i Pascals liv er nok til å opplyse oss hele livet igjennom og i likhet med barnet som nattlampen beroliger i et rom fyllt av skygger, kommer vi til å sove uten frykt, takket være denne ild.» 

( sjå ellers mine tidlegare innlegg om både Pascal og Mauriac)

Søster Clare Crockett ein ny helgen ?

 Sr. Clare Crockett  var ei ung nonne frå Derry i Nord- Irland som om ikkje lenge blir vurdert for det første steget mot helgenstatus. 12. januar til neste år vil ho bli erklært som Guds tjener i ein sermoni i Spania  der ho i 2001 slutta seg til ordenen Servant Sisters of the Home of the Mother. Dette er ein ny orden grunnlagt i 1982 som rettar seg spesielt mot unge , og som har fokus på Eukaristien og Maria.

Clare Crockett vart fødd 14. november 1982 og omkom i eit jordskjelv i Ecuador 16.april 2016. Ho er gravlagt i fødebyen der ho alt har inspirert mange, spesielt mange unge til å finna tilbake til si katolske tru. Folk i heimbyen er overvelda med tanken på utsiktene til å få sin eigen helgen!

Clare Crockett var ein person som skilte seg ut alt som barn, ho hadde ei utstråling som gjorde henne til det naturlege midtpunkt over alt der ho var til stades. Ho hadde talent som skodespelar og deltok i TV- programm alt frå 15 års alder. Ho var døypt katolsk, men familien var ikkje ivrige katolikkar og Clare var ikkje spesielt religiøst interessert i oppveksten. Ho sette meir pris på fest og moro enn å gå til messe. Så skjedde det noko i påskeveka 2000 då ho var 18 år. Meir eller mindre tilfeldig hadde ho blitt med på ein tur til Spania som viste seg å vera ein pilegrimstur. På langfredag vart ho overtydd om å delta i hyllinga av Kristi kors ved å gå fram og kyssa det. Noko skjedde med Clare i det ho bøygde seg for korset, sjølv skildrar ho det slik:« Eg veit ikkje korleis forklara akkurat kva som skjedde.Eg såg ikkje englekor eller kvite duer som kom ned på meg, men eg var sikker på at Herren var på krossen for meg.» For Clare var det «All or nothing» som er tittelen på ein dokumentar om henne, ho kjente sterkt på å kallet til å gje seg heilt til Kristus.Clare reiste heim til Nord-Irland, det neste året vart ho drege mellom utsiktene til ein verdsleg karriere som skodespelar og kallet til ordensliv. Guds kall sigra og alt året etter var ho tilbake hos søstrene i Spania som postulant, dei førebels løftene vart avlagt i 2006 og dei endelege løftene i 2010. Den første tida var ho i Belmonte i Cuenca, men i 2012 vart ho overført til Ecuador. Det var ho resten av livet inntil ho på tragisk vis omkom i 2016. Clare viste seg også her som den heilt spesielle personen ho var, det var særleg arbeid blant barn og ungdommar som opptok henne. Ho fekk særleg god kontakt med dei unge gjennom sin humor, sitt åpne og vinnande vesen, og ikkje minst sitt musikalske talent, gitaren hadde ho alltid med seg. I dokumentarfilmen «All or nothing» møter vi både barn, ungdomar og vaksne som skildrar sitt møte med Clare Crockett og det sterke inntrykket ho gjorde på dei, mange fekk eit levande forhold til Kristus gjennom hennar vitnemål. Etter påtrykk frå mange blir det no opna ein prosess som evt. vil føra fram til helgenstatus. Ho vil i såfall bli ein av fleire unge helgenkandidatar frå siste halvdel av 1900 talet.

Rekviem

 Fin framføring av Maurice Duruflés Rekviem i Kristiansand domkirke i kveld. Allehelgenskonsert med Kristiansand domkor supplert med Agder ungdomskor og musikarar frå symfoniorkesteret. Vi fekk og høyra Bachs Passacaglia og fuge i c- moll, dessutan Duruflés « Quatre Motets sur des thèmes grégoriennes»

Maurice Duruflé ( 1902-86) er nok ikkje så kjent som fleire andre store komponistar i Frankrike på 1900 talet, til dømes Francis Poulenc, Louise Vierne og ikkje minst Olivier Messiaen. Det kjem nok delvis av at Duruflé var svært sjølvkritisk og perfeksjonistisk pg bare få verk vart publisert og framført i hans levetid. Han  vart i 1929 organist i St.- Etienne- du - Mont, ein stilling han hadde resten av livet. Frå 1943 var han også professor i harmonilære ved konservatoriet i Paris.

Vi har akkurat markert Allehelgensdag og Allesjelersdag med vekt på såvel store og små helgenar som alle dei som gjekk framom oss over dødens grense. Dei katolske rekviemtekstane gjev ei meingsfull ramme rundt alt dette.

• Inngang

Kvile i alle æve gje dei Herre

og lat lyset som varer evig skinne for dei.

Deg tilkjem lovsangen, Gud i Sion,

og til deg skal det gjevast lovnader i Jerusalem.

Høyr bøna mi,

Måtte all lekam komme til deg.

• Herre

Herre, miskunn deg, Krist, miskunn deg

• .

Tilgjev, Herre, sjelene til alle kjære

løys dei frå alle lenkjene og gje nåde for syndene

og la dei vinne å unngå dommen

og la evig lys signe og glede dei.

• Vreidedagen

.

• Ofring

O Herre Jesus Krist! Konge i æva!

Fri sjelene til dei døde frå straffene i helvete

og den djupe grava.

Fri dei frå gapet til løva

ikkje lat dei bli oppslukte av underverda,

ikkje lat dei falle i mørkret.

lat merkesmannen, heilage Mikael, leie dei i heilagt lys

slik du eingong lova Abraham og etterslekta hans.

Offer og bøn til deg, Herre, ber vi fram.

Ta du dette til deg for dei tyngde sjelene som vi i dag feirar minnet til.

Lat dei, Herre, frå døden gå over til livet

slik du eingong lovte Abraham og etterslekta hans.

• Heilag

Heilage Herre Gud Sebaot

fylt er himmel og jord av æra di

velsigning som kjem i Herrens namn

Hosianna i det høgste!

• Guds lam

Guds lam, som ber verdas synder,

gje dei kvile, for all tid kvile.

Lat det evige lyset skinne for dei, Herre,

i lag med dine heilage i all æve, for du er god.

Kvile i all æve gje dei Herre,

og lat lyset som varer evig skinne for dei.

• Fri meg

Fri meg, Herre, frå den evige døden

på den tunge skakande dagen

når himmelen rokkast til like med jorda:

då kjem du for å dømme slektene gjennom eld.

Skjelve gjer eg, og eg fryktar ristinga som kjem

og den kommande vreiden.

Den tunge dagen, vreidedagen, elende og ulykker,

den mektige og veldig beiske dagen.

Kvile i all æve gje dei Herre,

og lat lyset som varer evig skinne for dei.

• I paradiset

I paradiset førte englane an:

då du kom lyfte martyrane deg

og leidde deg inn i den evige byen Jerusalem.

Englekoret lyfte deg

og i lag med Lasarus, som eingong var fattig, skal du ha kvile i all æve.

• Gode Jesus

Gode Jesus Herre gje dei kvile

gje dei kvile, for all tid kvile.

Den salige Chiara Luce Badano

 

Den salige Chiara Badano

Vi har akkurat markert Allehelgensdag og det passer godt å presentera ein av dei nye unge heilage!

Mange kjenner nok til Den salige Carlo Acutis, tenåringen som døydde 15 år gammal av kreft og sannsynligvis blir helgenkåra til neste år. Mindre kjent er nok ein tilsvarande historie frå eit par år tidlegare, underteikna hadde knapt høyrt om Den salige Chiara Luce Badano før eg tilfeldig kom over hennar historie nyleg.

Chiara vart fødd i den vesle nord-italienske byen Sassello 29. oktober 1971. Foreldrene Ruggero og Maria Teresa Badano hadde i over ti år prøvd og bedt om å få barn, endeleg lukkast det og dei vart velsigna med vesle Chiara. Chiara var eit barn utanom det vanlege. Alt frå fire års alder hadde ho eit særleg blikk for andre, ho delte leiker med fattige barn, inviterte inn trengande og vitja eldre. Chiara elska å høyra Evangelia og å delta i den heilage messefeiringa. Då ho var ni år vart ho med i Focolare rørsla som er eit katolsk fellesskap som arbeider for dialog og fellesskap mellom alle mennske. Focolare er opprinneleg italiensk, grunnlagt av barneskolelæraren  Chiara Lubich i 1942, men har etterkvart fått avleggarar i 180 land. Chiara hadde kontakt med grunnleggaren av Focolare, og ho deltok ivrig i deira samlingar. Ho fekk tilnavnet «Luce» avdi ho synest å utstråla lys med sin smilande ansikt og sin personlegdom.

Chiara var ein heilt normal tenåring, sporty, sosial, aktiv og vennekjær,men ho hadde heile tida blikket retta mot Kristus og vitna, ikkje så mykje med ord som med sitt eksempel og si omsorg for andre. Då ho var sytten år tok livet brått ei ny vending. Ho spelte tennis og merka sterke skuldersmerter, det viste seg å væra ein sjelden for beinkreft – osteogent sarkom. Dei neste to åra vart tunge og smertefulle, men ho heldt fram med å utstråla lys og kjærleik. Vener kom på vitjing for å trøsta henne, men det enda med at det var ho som trøysta dei. Heile tida hadde ho også foreldre som støtta henne, og som nok var i djup sorg over utsiktene til å mista sitt einaste barn. Ein kardinal som vitja henne undra seg over lyset i augene hennar og ho svarte: « Eg prøver å elska Jesus så mykje eg kan.» 7. oktober 1990 døyr Chiara Luce i heimen sin i Sassello, ho er enno ikkje fylt nitten år. Ho har vore klar over at det går mot slutten og førebur gravferda som til eit himmelsk bryllaup, ho får sjukesalvinga,skriftemålet og nattverden. Det siste ho seier til mora er: « Adjø. Du må vera lukkeleg for eg er lukkeleg.» Fleire tusen deltak i gravferda nokre dagar seinare. Men det er ikkje slutt med det, alt i 1998 blir det opna for ein saligkåringsprosess for Chiara. I 2002 skjer mirakelet som opnar for saligkåring, ein ung mann med hjernehinnebetennelse blir på mirakuløst vis frisk. 25. september 2010 blir Chiara Luce Badano erklært som salig av pave Bendikt, det nest siste steg før helgenkåringa. Fleire titusen er samla for å ta del i den høgtidelege sermonien.

Pave Benedikt seier følgjande om Chiara: «Jeg inviterer dere til å bli kjent med henne. Livet hennes var kort, men inneholdt et vidunderlig budskap. 19 år fulle av liv, kjærlighet og lys. De siste to år også fylt med smerte, men alltid levd i kjærlighet og lys, et lys som strålte rundt henne og kom innenfra, fra hennes hjerte fylt av Gud. Hvordan er dette mulig ? Hvordan kan en 17 -18 år gammel jente leve gjennom lidelsen på en slik måte? Menneskelig håpløst, og samtidig spre kjærlighet, renhet, fred og tro. Tilsynelatende er det nåde fra Gud, men denne nåden  måtte også ha menneskelig medvirkning og forberedelse. Chiaras egen medvirkning naturligvis, men også hennes foreldre og venner. I dag vil jeg fremheve dette på en særlig måte. Salige Chiara Badanos foreldre lever, de var i Roma i forbindelse med saligkåringen – jeg møtte dem personlig. De er vitner om det grunnleggende faktum som forklarer alt: deres datter var fylt med Guds lys. Og de var de første som tente dette lyset, som kommer fra tro og  kjærlighet. Hennes mor og far tente troens flamme i sin datters sjel, og de hjalp Chiara å alltid holde den brennende, til og med i de vanskeligste stunder i vekst, og særlig gjennom lidelsens prøvelser.»

Chiara er eit eksempel for alle truande men spesielt for dei unge. Ho er skytshelgen for ungdom og for Verds-ungdoms dagen. Minnedagen er 29. oktober.

Salige Chiara Luce be for oss !

 

Frigjeringsteologar

 Nyleg døydde teolog og dominikanerpater Gustvo Gutierrez (1928 - 2024) i ein alder av 96 år. Han vart fødd og  døydde i Lima i Peru. Han vart prestevia i 1959, og gjekk seinare inn i Dominikanerordenen  i 1971 kom hans teologiske hovudverk om frigjeringsteologi. Av mange  er han blitt karakterisert som «frigjeringsteologiens far», sjølv om det nok var fleire andre som bidrog til å utforma det teoretiske grunnlaget for denne teologiske retninga. Fleire av desse kom på kant med Vatikanet som til dømes brasilianske Leonardo Boff, ikkje minst pave Johannes Paul hadde liten sans for katolske geistleges politiske engasjement i marxistisk inspirerte retningar.På 1960 -1970 talet vaks det fram aukande medvit om sosial utrettferd også blant mange kristne,
ikkje minst i Latin-Amerika som var prega av fattigdom, stor klasseforskjell og brutale militærregime.Frigjeringsteologane var misfornøgde med ei kyrkje som i for stor grad hadde vore unnvikande i sin kritikk av eit system som skapte fattigdom og urettferd. Dei nytta marxistiske omgrep og analyse, men var og inspirert av sentrale bibelske forteljingar som til dømes utferda frå Egypt. Dei fleste ville i utgangspunktet nytta fredeleg og demokratiske middel for å oppnå eit meir rettvist samfunn., men nokon som presten Camillo Torres i Colombia, gjekk eit steg lengre og slutta seg til geriljaen som kjempa for ein sosialistisk revolusjon. Det latin-amerikanske bispemøte i Medellin i 1968 kom med relativt radikale sluttdokument som i stor grad var utforma av Guttierez. 

I følge Guttierez syn var frigjeringsteologien i rørsle for og av fattige som reflekterar Guds inngripen på vegne av dei fattige. Gud er dei fattiges Gud, Han stiller seg på dei undertryktes side. Lik dei andre frigjeringsteologane vart hans teologi granska av av Vatikanet, men han fekk ikkje tilsvarande kritikk som Leonardo Boff og Ernesto Cardinal, presten og poeten som gjekk inn i sandinistregimets regjering i Nicaragua. Den store teologen Karl Rahner tok Gutierrez i forsvar, og han hadde ein dialog med såvel Pave Benedikt som pave Frans. Iflg. pater Arne Kirsebom fjerna Gutierrez seg aldri frå tradisjonell katolsk teologi, han forstod at det han hevda måtte vera  inkorporert i Kyrkjas lære.Mange tankar frå frigjeringsteologien er med åra teke opp i såvel protestantisk som katolsk teologi. Ikkje minst har pave Frans vore ein eksponent for solidaritet med dei fattige og undertrykte.Sjølv om Kyrkjas primære oppgåve er å forkynna evangeliet vil dei fleste vera samde i at vi har eit ansvar for både våre medmenneske og for det Skaparverket vi alle er avhengige av.

Frigjeringsteologane på 1960-70 talet hadde nok eit for optimistisk syn på at eit sosialistisk styre ville føra til meir rettferd. I dag veit vi at dette ikkje var tilfelle.To av dei mest undertrykkande regime i Latin-Amerika  Nicaragua og Venezuela har eit styre prega av sosialistiske tankegang. I desse landa har dei fattige det verre enn nokon gang. Eit venstreorientert regime i Bolivia har heller ikkje ført til meir rettferd. Cuba har hatt eit sosialistisk regime i over seksti år, men er framleis eit dårleg fungerande diktatur. Det hindrar  oss ikkje i å sjå på Gustavo Gutierrez som ein viktig teolog som med bibelsk inpirasjon har fått oss til å få augene opp for at vi også har eit ansvar for å bidra til eit meir rettvis verd.

     

Forfølgde for si tru

 Stefanus alliansen fokuserar på dei som blir forfølgde for  si religiøse tru. Alliansen gjev ut eit magasin som kjem annankvar månad med fokus på situasjonen i ulike land. I siste nummer var det fokus på Nord-Korea som vi veit er det kanskje mest undertrykkande regime i verda. Bare det å eiga ein bibel eller eit anna religiøst symbol kan medføre opphald i fengsel eller fangeleir på ubestemt tid. Alt som sår tvil om leiaren Kim Jong- un sin posisjon som eineherskar er strengt forbode. Dette gjeld all religion, og framfor alt kristendomen.

Den franske katolske nettsida Aleteia hadde nyleg ein oversikt over dei land i verda der religionsfridomen er mest avgrensa og der det er vanskelegast å evangelisera. Ikkje uventa er det Nord-Korea som tronar på topp, deretter kanskje litt uventa Marokko som mange oppfattar som eit mindre strengt muslimsk land. Deretter føl Libya, Usbekistan, Iran og så eit hunduistisk land nemleg Nepal. Dei resterande landa er muslimske, Maldivene, Saudi-Arabia, Somalia og Sudan. Ei rekkje andre land har også avgrensa religionsfridom til dømes Russland som er eit ortodoks land, men Jehovas Vitne er forbode, og ei rekkje protestantiske forsamlingar blir oppfatta som vestlege agentar!

Det er viktigare enn nokon gong å stå opp for religionsfridom, og gje støtte til alle forfølgde gjennom markeringar og forbøn. 10. november Stefanus alliansens søndag for dei forfølgde. Det vert arrangert markeringar med fakkeltog ei rekkje stadar i landet.

 Dei 21 koptiske martyrane som vart drept i Libya av IS i 1995.

Poetica:Gater i mørke

Gater i mørke

Bilete i svart – kvitt

litt ut av fokus og falma

brett på eine hjørnet

plukka ut frå denne usorterte

bunken i eit umedvite innfall

eller overvintra røyndom

med spor av samtalar

frå ei tapt ungdomstid

i samver med  kjenningar

for lengst sletta frå adresseboka

eller eit glimt frå draumen i forgårs

utflukt til Bois de Boulogne

ein søndag i august ukjent år

uklåre andlet gater i mørke

for minnet er svikefullt

det skil sjeldan skarpt

om kjenslene likevel gjer det.

 

Patrick Modiano f. 1945, nobelprisen i litteratur 2014. Sju av hans romanar er omsett til norsk, sist «Danserinnen» som kom i år. Han bør lesast av alle som er fascinert av Paris, og av det som ifølge han sjølv er hans tre hovudtema: «Le temps, le  passé, la memoiré» (Tida, det som har vore og minnet). Eller som den svenske journalisten og forfattaren Knut Ståhlberg uttrykkjer det i tittelen på si svært lesverdige bok om Paris og litteraturen: «Det förflutnas ständiga närvaro.» Kanskje får ein ikkje meir innsikt av å lesa Modiano, men absolutt større undring!

Det förflutnas ständiga närvaro

«Det förflutnas ständiga närvaro», eg liker denne svenske formuleringa om fortida som fortset å vera til stades i liva våre, det gjeld ikkje berre Modianos liv og litteratur, men naturligvis oss alle.Det gjeld ikkje minst meg sjølv  denne dagen søndag 13.oktober. Eg går nøyaktig fem år tilbake, det var også ein søndag 13.oktober 2019, ein dag som vi minnest som heilt unik! Både inngongen og utgongen av dette livet kom ekstra tett på oss i det barnebarn/oldebarn Mathilde vart fødd omlag samstundes som far/bestefar/ oldefar døydde godt over 97 år gammal og mett av dage. Han hadde vore skrøpelig og prega av aldersdemens i lang tid og det var forventa då han sovna roleg inn på Rosendalstunet. Denne dagen vart heilt spesiell,både emosjonelt og eksistensielt, men det opplevdes godt og meiningsfullt.Livets inngong og utgong er omslutta av noko større, Guds omsorg i dette livet og i det neste. På gravsteinen har vi sitert Salme 121: «Herren skal vara din utgang og din inngang frå no og til evig tid.»

Men 13.oktober er og dagen min farfar vart fødd i Horsens i 1873, på hans førtiårsdag døyr hans andre kone Hanna ,13. oktober 1913.Dei er berre gravlagt der min far ligg på bilete under.

Kyrkjegarden ved Kvinnherad kyrkje der både min far og besteforeldre er gravlagt.

Malmanger i Rosendal 1908.Min bestefar kom til bygda 1899 og har enno ikkje bygd huset som i dag ligg til høgre på den nedre tredjedelen av biletet.

Rosendal omlag 1930, huset min bestefar bygde eit tiår tidlegare ligg nede til venstre.

Gater i mørke - Om Patrick Modiano

 Eg har tidlegare skreve om den franske forfattaren Patrick Modiano og hans bøker, og igjen vender eg tilbake til hans liv og litteratur. Eg har byrja på hans mest sjølvbiografiske nok, «Un Pedigree» (Ei stamtavle) og som sekundær litteratur svenske Per Arne Tjäders analyse av Modianos bøker i «Gare d’Austerlitz». Tjäder byrjar og sluttar med referansar til sjøvbiografien. Innleiingvis ei brevveksling mellom Patrick og faren italiensk - jødiske Alberto Mondiano frå midten av sekstitalet. Breva understrekar det kompliserte forholdet i faren, og ein barndom prega av fråver og tap. Foreldrene kjørte sine løp og var i liten grad til stades i livet hans, men det mest traumatiske var likevel utan tvil tapet av broren Rudy som døydde av leukemi 10 år gammal. Det er sterkt å lesa hans skildring av då faren og onkelen kjem med beskjed om at Rudy er død, broren som han leika med sist helg uvitande om det som snart skulle skje. Sjølv om det bare er «Un Pedigree» som er eksplisitt sjølvbiografisk er det sjølvbiografiske trekk i alle hans romanar, både tapet av broren, den kompliserte ungdomstida og ikkje minst foreldrenes liv under den tyske okkupasjonen før han vart fødd i 1945. Han har gjeve uttrykk for ei oppleving av minnet som går tilbake frå før fødselen, foreldrenes opplevingar er alt innprenta i han. Men minnet er ein svikefull ven i Modianos bøker, kva er sant, kva er fantasi eller minne forandra av ettertidas opplevingar?

Så opnar det seg ei ny verd frå slutten av sekstitalet. Han debuterar i 1968 med romanen « La place d’Étoile» som kjem ut på det prestisjefylte forlaget Gallimard. Boka har naturleg nok tematikk frå okkupasjonsåra med fokus på jødisk identitet og lagnad. På  denne tida opplevde Paris det såkalla studentopprøret. Aldersmessig var han nok ein sekstiåttar men hans tematikk var fjernt frå den dagsaktuelle politikken.«Le temps, le passé, la mémoire» (Tida, fortida, minnet) er mine sentrale tema skriv han mange år seinare.

Å fullføra den første romanen var utan tvil eit stort løft for den unge Modiano,« Un Pedigree» avsluttar med at han har sett sine nygifte vener Roger og Chantal vel avstad og han tenkjer:« Den kvelden kjente eg meg lett om hjertet for første gong i livet mitt.Det tunge trugsmålet som har hengt over meg alle desse åra, og som alltid tvinga meg til å vera på vakt, det hadde løyst seg opp i den parisiske vårlufta.Eg hadde klart meg over på den andre sida. Det var på tide.»

September

 

Sist i september

Solfylte dagar

fjorden urørleg spegelblank

lyset stig over lyngheia

det er tida for å løfta blikket

frå åker og eplehage

men ikkje som forfedrane

dei skulle ha alt klart

framfor det trugande kalde mørkre

likevel ei svak uro

halvvegs til vintersolkverv

ventande leitar du bak i minnet

men det er ein svikefull ven

å stø seg på.

 

Vår Frue av Rosenkransen

 

Vår Frue av Rosenkransen

Oktober er Rosenkransmåneden og 7. oktober feirer vi Vår Frue av Rosenkransen. Selv om vi ber Ave Maria på hver av de små perlene er ikke Rosenkransen primært en bønn til Maria, men en bønn vi ber sammen med Maria til Kristus samtidig som vi konsentrerer oss om de fire mysterier som omfatter hele Kristi liv og virke. De gledefulle som omfatter Kristi fødsel og tidlige liv, de smertefulle som omfatter hans lidelse og død, de herlighetsfulle som omfatter han oppstandelse og himmelfart. I 2002 la så pave Johannes Paul til Lysets mysterier som omfatter hendelser i Kristi offentlige virke. Vi markerer Rosenkransmåneden med felles rosenkransbønn og prosesjon. Det blir hengt opp en rosenkrans ved Maria-kapellet og Fatima statuen blir tatt frem og pyntet.

I oktober er det også en rekke minnedager for helgener som hadde en sterk Maria fromhet og nok ba rosenkransen med hengivenhet. Vi kan trygt la oss inspirere av deres liv og be om deres forbønn. Første oktober feirer vi Thérèse av Jesus barnet og Det hellige ansikt ( 1873 -97) som mange har et sterkt og nært forhold til. 15. oktober markerer vi Karmelittordenens store klosterstifter og helgen Teresa av Avila (1515 -82), hennes skrifter har betydd mye for mange. 5. oktober har vi minnedagen for Faustina Kowalska (1905 -38), som har inspirert andakten til Den guddommelige barmhjertighet. 12. oktober feirer vi så en helgen fra vår tid, Den salige (snart hellige) Carlo Acutis (1991 – 2006). Til slutt må vi ikke glemme minnedagen for Olav den Helliges omvendelse 16. oktober.

Alle oppfordres til å be rosenkransen og meditere over de fire mysteriene. La oss også inspireres av de hellige  som Guds i sin store nåde har gitt oss, og som vi minnes spesielt denne måneden!

(St.Ansgar nytt oktober)

.

St.Ansgar Rosenkransprosesjon om kvelden 5.oktober