Sist i
september
Solfylte
dagar
fjorden
urørleg spegelblank
lyset stig
over lyngheia
det er tida for å løfta blikket
frå åker og
eplehage
men ikkje
som forfedrane
dei skulle
ha alt klart
framfor det
trugande kalde mørkre
likevel ei svak
uro
halvvegs til
vintersolkverv
ventande leitar
du bak i minnet
men det er
ein svikefull ven
å stø seg på.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar