Pinsemorgon
Pinsemorgon
maigrøn og solgylt
fylt av
sanseminne
med streif
av hugnad
den siste
brekka
opp til
gudshuset mellom fjella
sju hundre
år med lukta av hegg
og grøne
enger
med sprelske nyfødde lam.
Slik kunne ein minnast noko anna ?
Klåre gjennomsiktige haustdagar
vinternetter med mjølkevegen
som eit kjent spor i mørkre
lengten til ein annan kjærleik ?
Men nei det stakk djupare
fastbunde i nevron om du vil
uløyseleg knytt saman
brått vekt opp av svevnen
til eit undrande medvit
men berre eit kort sekund.
To gonger lever den
som kan nyte si fortid
sa dei gamle romarane
og så sterkt ønskjer vi
at dei ikkje tok feil.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar