Dorothy Day:don`t call me a saint !

"Don`t call med av Saint" er tittelen på ein dokumentar om Dorothy Day( 1897- 1980) som kom for eit par år sidan. Sjølv om Vatikanet i 1997 etter initativ frå erkebiskop av New York kardinal O`Connor, starta ein saligkåringsprosess for henne, er nok den setninga noko ho ville stått inne for.
Dorothy Day vart fødd i Brooklyn i 1897, faren var journalist og forfattar og familien flytta rundt i USA under oppveksten hennar. Alt som heilt ung viste ho stort samfunnsengasjement, og vart etterkvart ein ivrig skribent og aktivist. Ho reagert sterkt mot all urettferd og det vart naturleg å engasjera seg på venstresida politisk. Dorothy Day vart arrestert fleire gonger mellom anna i samband med ein demonstrasjon for kvinners stemmerett. Fengselopphaldet gjorde noko med henne ikkje bare politisk men og religiøst. Privatlivet hennar var turbulent i denne tida, ei rekkje mislukka kjærleiksrelasjonar og ein abort som 22 åring. Eit par år seinare fekk ho dottera Tamar Teresa med hennar dåverande ektemann Forster Batterham. Dorothy hadde på dette tidspunktet byrja den prosessen som skulle leia henne heilt fram til katolsk dåp i 1927. Sjølv om ho ikkje  var formelt medlem av Kyrkja ønskte ho å døypa Tamar katolsk. Mannen sette seg sterkt imot dette, han ville ikkje ha noko med religion å gjera, og heller ikkje med Dorothy dersom ho gjekk inn i Kyrkja. Tamar vart likevel døypt, ikkje minst takka vera den støtta ho fekk frå nonna Sr. Aloysia.
Som for dei fleste er det mange små steg og hendingar som fører eit menneske til ei levande tru.
Då ho låg på fødeavdelinga gav kvinna i nabosenga ein liten medalje til Dorothy, det var ein medalje av St. Therese frå Lisieux( av Jesusbarnet). Seinare kom og skriftene til Karmels to store helgenar Teresa av Avila og Johannes av Korset til å bety mykje for  henne. Sjølv om Dorothy ikkje var formelt knytta til Karmel, er det ingen tvil om at  ho var inspirert av karmelittisk spiritualitet .

Ei stund før ho vert døypt skriv Dorothy Day: "Do I prefer the Church to my own will, even if it was only the small matter of sitting at home on a Sunday morning with the papers ? And the Choice was the Church."  Dorothy vel Kyrkja og messa, men ikkje bare søndagsmessa, Dorothy blir ei svært engasjert katolsk kvinne. Ho har på ingen måte gøymt sitt tidlegare engasjement for dei fattige og utstøtte og for sosial rettferd. Dorothy har og eit pasifistisk grunnsyn, noko som gjer henne svært kontroversiell på denne tida.
Møte med den franske filosofen Peter Maurin blir eit vendepunkt for Dorothy, saman startar dei avisa "The Catholic Worker" i 1933. Året etter grunnlegg dei det første "House of Hospitality" på Lower East Side på Manhatten. Dette skulle snart veksa til ei landsomfattande rørsle som ut frå eit katolsk grunnsyn dreiv sosialt arbeid og omsorg. Aktivisten Dorothy Day vart og på ingen måte lagt til side, heilt til det siste var ho levande engasjert ikkje minst mot krig og atomvåpen. Samstundes levde Dorothy eit rikt indre liv. Veninna Maisie Ward skriv: " And she gives us glimpses of the sudden joy coming in prayer, in moments of quiet, in glimpses of beauty through music, people and growing things."
Dorothy Day er på mange måtar ein "helgen" for vår tid. Ho har gjennomlevd eit turbulent privatliv slik mange menneske gjer i dag, og ho innser at ho er ein syndar som er  heilt avhengig av Guds nåde. Dorothy kombinerar det aktive med det kontemplative, sterkt sosialt engasjement og "the sudden joy coming in prayer". Men det er ingen motsetning, det kan vel ikkje minst Moder Teresa søstrene skriva under på.
Til slutt Maisie Wards oppsummering: " She had come to realize that in this hour of crisis only the supernatural could save the natural. Her movement was an expression of the Christian Revolution."
                                      

Dorothy Day les for dottera Tamar i 1932.