Aktiv dødshjelp - skråplanseffekten

Aktiv dødshjelp blir debattert i mange vestlige land. Ein stadig aukande opinion går inn for at alvorleg sjuke og døyande sjølv skal få avgjera når nok er nok.
Nederland var det første europeiske landet som vedtok ei lov som legaliserte aktiv dødshjelp, naboen i sør Belgia følgde etter i 2002. I dag utmerkar Belgia seg som det landet der liberaliseringa har gått lengst. Det har vore ein jamn auke i tilfella med aktiv dødshjelp og det utgjer etter kvart 2 % av alle dødsfall i landet. Det viser seg og at det som i utgaongspunktet var eit tilbod til teminalt sjuke og sterkt lidande personar, er blitt utvida til stadig fleire grupper. Eit av vilkåra var at det bare skulle skje på pasientens eksplisitte førespurnad, men det har etter kvart vist sg at dette ikkje er tilfelle i 30-40% av tilfella. Sannsynlegvis dreier dette seg om svært psykisk sjuke og/eller demente pasientar.
I praksis blir og så godt som alle spørsmål om dødshjelp innvilga, bare ca 5% blir avslått.
Sist vinter gjekk Belgia enno eit steg vidare i det retten til dødshjelp vart utvida til mindreårige barn.
160 barnelegar skreiv under på ein protest ,og mellom anna erkebiskopen i Brussel Andre-Joseph Leonard protesterte kraftig mot lova. Det hjelpte lite, det var fleirtal for lovforslaget.
Nyleg er spøsrmålet om organdonasjon i samband med dødshjelp blitt løfta fram, og det er eit heilt realistisk scenario i nær framtid.
Eit par saker har vekt stor oppsikt i det siste. Transpersonen Nathan Verhelst fekk innvilga dødshjelp etter ein kjønnsskifteoperasjon som han opplevde ikkje gav han ein akseptabel kjønnsidentitet.
Frank van der Bleken vart dømd til 30 års fengsel for voldtekt og drap. Han opplever livet i fengselet som uuthaldeleg og har bede om dødshjelp etter avslag på førespurnad om psykiatrisk hjelp. Etter all sannsynlegheit får han det innvilga.
Alt dette er eit klart uttrykk for den skråplanseffekten som mange åtvarar mot. Nederland og Belgia har kome klart lengst i denne utviklinga, men det er ingen grunn til at det skulle stoppa der. Nokså sikkert vil fleire andre land vedta tilsvarande lover i åra som kjem.
Pave Johannes Paul II talte om "livets kultur" kontra "dødens kultur", og Kyrkja står fast på si fordøming av alt som trugar menneskelivet. I seg sjølv er det ein meir enn god nok grunn til å bli katolikk (det er og mange andre gode grunnar !)