eit kvitt hus
ein veg der dei gamle konene kjem
ei og ei
to og to
dei går der og ber på veskene sine
og så kan song høyrast
og så drøs
og så spreier kaffilukta seg gjennom kroppane deira
ein traktor køyrer forbi på vegen
ein fjord
legg sitt lys i dei små vindauga
i det kvite huset
ei bøn kan høyrast
og endå ein song
og så mørknar det stille og fjorden legg seg innover landet
og dei gamle kvinnene går heimover
i små grupper Og så står bestemora mi
der i tunet
Ho seier at ho må legga pengane frå utloddinga
i skrinet sitt
der i skåpet
etterpå må ho og eg gå i floren
sauene må forast
og eg skal hjelpe henne
ta silofor ut or siloen Sov
de mine kjære
Og ver du ein god Gud
Sov de mine kjære er eit av dei vakraste dikta til forfattaren Jon Fosse. Det er ein høg himmel over dette diktet som handlar om barndom, om å vera ein del av ein slekts-samanheng, om kjærleiken til eins næraste, om dei gamle kvinnene som trufast har slete eit langt liv og som stolar på at det er noko større bak alt dette. Jon Fosse vaks opp på andre sida av og litt lengre inne i Hardangarfjorden enn der eg kjem frå , og vi er av same generasjon. Eg kjenner ein sterk slektskap med han, det var nyleg ytterlegare stadfesta av at han gjekk same vegen som eg har gått. Jon Fosse har og vorte ein del av Den katolske kyrkjas fulle fellesskap. Ulike vegar fører til Kyrkja, for Ulf Ekman var det nok teologien og kyrkjehistoria som var avgjerande, for Jon Fosse var det nokså sikkert mystikken, møte med det store mysteriet i Kyrkjas tradisjon og liturgi. For meg var det nok mystikken men og Kyrkjas svar på alle dei store spørsmåla både i ontologien og etikken. Likevel vil det til slutt alltid vera nåden som fører ein det siste steget !
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar