Paris i august. Vi avsluttar den medisinsk faglege delen av dagen og tek toget til Chatelet. Det er ikkje langt å gå til Notre Dame og det er alltid like godt å tre inn her. Katedralen er stappfull til kveldsmessa denne søndagen. Lik forfattaren Paul Claudel (1868 - 1955) føler eg at dette er min plass. For Claudel vart Notre Dame eit vendepunkt som kom til å prega han resten av livet. Første juledag 1886 gjekk den attenårige Claudel til messe og seinare til vesper i katedralen, han kom ut igjen som ein ny person. I det koret syng Magnificat trur han , og det med ei så sterk overtyding at ingenting seinare kan rokka ved denne trua. Dette er markert med ei innskrift i ein av golvhellene ved søylene til høgre ved inngongen til koret. Eg tenkjer alltid på Paul Claudel og denne avgjerande trusopplevinga hans i det eg nærmar meg koret i Notre Dame.
Til høgre for koret er det også eit sidealter vigd til Den heilage Therese av Jesusbarnet, der det er naturleg å tenna eit lite lys.
Magnificat
Magnificat anima mea Dominum. Et exultavit spiritus meus in Deo salutari meo.
(Min sjel opphøyer Herren, min ånd fryder seg i Gud, min frelser)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar