Såg vi dei same fjella

 

Såg vi dei same fjella  ?

Kanskje såg vi dei same fjella

skydekket lågt over Table Mountain?

Kanskje gjekk vi den same gata

der eg stoppar ved fasaden frå 1903

klemt inn mellom to nybygg i Adderley street,

kjøpte du med noko til døtrene dine derifrå ?

Kanskje høyrte vi lyden frå dei same bølgene

som eg kjente att  med øyrene  tett mot konkylien

du tok med heim som souvenir.

Eg går i strandkanten og let den kalde havet

skylja over føtene mine,

kanskje gjekk du også slik

langs stranda ved Woodstock?

Nei, du gjorde ikkje det

for livet ditt var arbeid, ansvar

og forteneste  som du trufast sende heim

til familien langt der oppe i nord

boren av kjærleik og lengt.

Fjorten dagar eller tolv år,

men tida er ein lunefull tenar

og eit heilt livslaup kan rommast i augneblinken

slik blir du minne og historie som eg fortel vidare

utan å kjenna detaljane

dei grå og rutineprega kvardagane

avbrekka i helg og høgtid.

Men eg har ei von om at forteljinga

skal leva  vidare gjennom tid og rom

 og dermed skyva den andre døden

langt inn i hundreåra.

 

( den andre døden: Etter jødisk tradisjon døyr vi to gonger, først når hjarta

sluttar å slå, og så når navnet på den døde blir nevnt for siste gong)

Eit dikt til min oldefar Abraham etter å ha leita etter hans spor i Cape Town.

 

 

                            Konkylier som min oldefar sannsynlegvis tok med seg frå Sør - Afrika.