Fjelltoppen

 Det har til alle tider vore noko spektakulært å stå på ein fjelltopp, ein får brått eit vidt syn, eit oversyn ein ikkje hadde nede i låglandet. Ikkje utan grunn fekk fjelltoppane religiøs tydnad, inkaindianarane ofra til sine gudar på de i mange tusen meter høge toppane i Andesfjella, Moses får steintavlene av Herren på Sinai-fjellet, for buddistane i Nepal var dei over 8000 meter høge fjella heilage, i mange land finn ein krusifiks og små kapell på fjelltoppar!

Ein tur til Malmangernuten 889 moh. blir i dette perspektivet eit beskjedent bidrag. Ikkje er fjellet heilagt, ikkje spesielt høgt heller, og ein går på merka og tilrettelagt sti, men utsynet er vidt og den gode kjensla når ein står ved varden på toppen etter å ha slete eit par timar i sommarvarmen, er der! 

Emily Dickinson var nok ikkje på mange toppturar, men ho skreiv dikt om fjella somså mykje anna.

The mountain sat upon tha plain

In his eternal chair ,

His observation omnifold,

His inquest everywhere.

The seasons prayed around his knees,

Like children round a sire:

Grandfather of the days is he

Of dawn the ancestor.

Hans Børli skreiv mange naturdikt, ja naturen var hans store inspirator. Mange skogsdikt, men ikkje fjelldikt, kanskje ikkje så rart sidan det er mest skog men lite fjell på Eidskog! Men den religiøse naturkjensla er han ein mester til å skildra som i diktet « Jeg satt på ryggen til skogsuset».

Jeg satt på ryggen til skogsuset.

Gjømte meg i den linne låta

av lauv og bar,

greiner som rørte seg mjukt i vinden

lik store vinger.

Og skogsuset løftet meg så høgt

at stjernene strauk meg over håret

med ømme lyshender,

ja, så svimlende høgt var jeg at

jeg hørte Gud røre på seg og puste

oppå himlingen over hue på meg.

Men noen fuglekonge

ble jeg aldri.