Amelia Anisovytsj, den 7 årige jenta frå Kiev som vart kjend då ho song "Let it go" frå eit bomberom i byen. Seinare kom ho til Polen med familien der ho vart invitert til å synga nasjonalsongen på ein TV- sendt veldedighetskonsert. "Sjtsje ne vmerla Ukraina" ( Ukraina har enno ikkje gått til grunne). Det gjorde veldig sterkt inntrykk på alle som såg den vesle jenta. Ho vart eit bilete på alle barn over heile verda som er ramma av krig. For meg gjev det også assosiasjonar til barnet som symbol på håpet slik den franske forfattaren Charles Peguy framstiller det i "Forhallen til håpets mysterium"
"Troen er en trofast Hustru. Kjærligheten er en Mor. en varmende mor med et stort hjerte. Eller en storesøster som er som en mor. Håpet er en liten uanselig pike som kom til verden i fjor på juledagen. Hun leker stadig med Januar-mannen, Med små grantrær utskåret i tre og pyntet med malt rim. Og med oksen sin og eselet utskåret i malt tre. Med krybben og halmen som dyrene ikke spiser fordi de er av tre. Men det er den lille piken som kal vandre gjennom verdnene, Den lille uanselige piken. Som helt alene løfter de andre opp og bærer dem gjennom de svundne verdner."
Vi kan bli grepe av mismot i motgang og mørke tider. Det gjorde også Charles Peguy, men då faren trua og heimlandet vart angrepe stod han opp og meldte seg til tjeneste slik mange unge og eldre ukrainske menn gjer i desse dagar. Han fall på slagmarke kort tid etter krigsutbrotet i 1914.
"Og det lette, det å gå nedover, det å fortvile, og fortvilelsen er den store fristelse."
Men vi har håpet å støtta oss på slik den sjuårige Amelia blir eit symbol på.
" Det er hun den lille som trekker alt. For troen ser det som er , Mens hun ser det som skal bli. Kjærligheten elsker bare det som er, Men hun elsker det som skal bli."
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar