Caldaras julekantater

 Antonio Caldara (1670-1736) er nok ein relativt ukjent barokkkomponist  sjølv om han var ein av dei store i si samtids Italia. Fødd i Venezia, faren var fiolonist i same orkester som far til den meir kjente Antonio Vivaldi. Han levde seinare eit omflakkande liv med ulike oppdragsgjevarar, Mantua, Roma, Spania og til sist hoffkapellmeister i Wien der han døydde 66 år gammal. Caldara var ein produktiv komponist med hovudsakleg vokalmusikk i sin produksjon, operaer, oratorium og kantater. I vår tid er hans  kanskje mest kjente verk " Maddalena ai piedi di Cristo" etter ei eminent innspeling med Rene Jacobs og Schola Cantorum Basiliensis i 2001. 

Men det er hans julekantate frå 1713 eg beit meg merke i for mange år sidan då eg kom over ei Naxos innspeling av dette verket. Seinare har det vorte ein slags tradisjon for meg å lytta til Caldaras julekantate  i både adventstida og juletida. I Roma var det på denne tida tradisjon for at ein komponist kvart år vart invitert til å framføra ein kantate for paven etter vesper julekvelden. I 1713 fekk Caldara som hadde opphalde seg i Roma frå 1709, dette oppdraget. Teksten han nytta, "Vaticini di Pace" var ikkje ny, utforma av Paolo Gini med bakgrunn i den samtidige politiske situasjonen med "Den spanske arvefølgekrigen" mellom Habsburg og Bourbon. "Vaticini di Pace" tyder "Profeti om fred" og referar til den pågåande krigen med ønskje om fred og forsoning, men er naturligvis og andeleg i det  profetien peikar mot at barnet som blir fødd julenatta skal gje oss evig fred.

Caldara var nok lite interessert i det politiske og fokuserte på å laga god musikk, og det har han lukkast med. Det er fint å ta med seg i adventstida fram mot julefeiringa!

Lenke til:

Julekantate

Quel Pargoletto                                                       

Infante stretto

che senti piangere

piange per frangere

l`aspro tuo Cor.

Di stille tante

sarai sprezzante?

al suono amabile

sorda implacabile ancor!

(That babe,

little child

that you hear crying

cries to break

your hard Heart.

Will you disdain

such tears?

Still angry, deaf

and implacable to the lovely sound?)