Poems from the Edge of Extinction

Ikkje bare bare mangfaldet i naturen er truga , også det enorme språkmangfaldet i verda er truga. Dei fleste av desse språka blir berre brukt av relativt få personar, kanskje bare eit par tusen eller enno færre. Av verdas 7000 språk reknar ein med at halvparten vil vera borte på slutten av det hundreåret ! Kanskje ikkje så farleg vil mange seia ?

Det er blitt sagt at når eit menneske døyr er det som ein roman forsvinn, men når eit språk døyr ut vil det vera som eit heilt bibliotek vert borte. All kultur, alle songar , eventyr, mytar, historiar knytt til dette språket vert borte for alltid. Er ikkje det eit stort tap ?

Nokon prøver å ta vare på dei uttryddingstrua språka. Chris McCabe bidrog i fjor då han kom med antologien " Poems from the Edge of Extinction" med undertittelen " An Anthology of Poetry in Endangered Languages." Her finn vi poesi frå alle verdas kontinent i orginal språkdrakt med engelsk omsetjing.

Eg tek med eit døme på eit kort  og gripande dikt av Anjela Duval (1905-81) frå Bretagne. Bonden som først byrja å skriva  poesi i femtiårs alder, og som etterkvart vart  eit samlingspunkt for dei som ønskte å ta vare på det særmerkte bretonske språket og kulturen knytta til det. Her "Va c`halon" som på engelsk blir "My heart ". Det passar også godt i desse usikre tider.

My heart is a graveyard,

Enclosing many and many a tomb,

Everyday theres is av novel one,

The tombs of parents and friends,

The tombs of the companions I loved so much.

My heart is a graveyard,

........My heart is av sanctuary,

That welcomes all the ones I love.