Ein stad mellom tru og tvil

Walisisk litteratur er nok lite kjent i Norge, kanskje med unntak av Dylan Thomas( som Bob Dylan tok sitt kunstnar navn etter), men det er ein annan stor poet med Thomas navnet, Ronald Stuart Thomas (1913-2000). For eit par år sidan kom Efrem forlag med ei utvalg av hans poesi i Hans Johan Sagrusten si omsetjing til nynorsk. Thomas var ein svært produktiv forfattar med over 1500 dikt og 25 diktsamlingar. Han vart og innstilt til Nobelprisen i litteratur i 1995, men den gjekk til ein annan engelskspråkleg forfattar, Seamus Heaney.
R.S. Thomas som han omftast verta kalla,var fødd i Cardiff i 1913, han var prest i den anglikanske kyrkja og det meste av livet verka han som sogneprest på landsbygda i Wales. Thomas var nært knytt til Wales, landskapet , folket og språket; språket lærte han seg først i vaksen alder men aldri så godt at han kunne skriva poesi på walisisk.
Det er to hovudtema i Thomas dikting, to tema som ofte knytest saman, på den eine sida naturen og landskapet i Wales, på den andre sida Guds nærver eller oftare Guds fråvær. Ofte kjem det litt ut på det same, fråværet glir over i nærvær som i diktet "Fråværet":

"Det finst eit stort fråvær
som er som eit nærvær , som tvingar
meg til å påkalla det utan von
om svar. Det er eit rom eg stig inn i,

der einkvan nett gjekk
ut, ein gang der eg ventar
på ein som enno ikkje er komen.
Eg moderniserer anakronismane

i språket, men han er ikkje meir nær
enn før. Genar og molekyl
har ikkje meir kraft til å kalle
han fram enn røykjelsen hebrearane

la på altara sine. Alle likningar sviktar
liksom orda mine. Kva kan eg koma med
anna enn tomrommet etter han i heile den eg
er, eit vakuum han ikkje kan vende seg ifrå?"

Ofte møter han Gud i den walisiske naturen, ei kjensle som vel heller ikkje er framand for mange  i vårt land. Diktet "Heia" skildrar det:

"Ho var som ei kyrkje for meg.
Eg steig inn med mjuke steg,
held anden lik ei huve i handa.
Det var stilt.
Den Gud som var der, let meg kjenna han. 
endå eg ikkje høyrde han, i reine fargar
som gav væte til auga,
i vinden som rørte seg gjennom graset.

Ingen bøner vart sagde. Men stilla som fall
over lengslene i hjarta - det var lovsong
god nok, og tanken som avsto
riket sitt. Eg gjekk vidare innover, 
enkel og fattig, medan lufta smuldra
og dryste over meg, rikeleg som brød."

Ronald Stuart Thomas var gift med kunstnaren   Mildred Eldridge, ho døydde eit par år før han, og etter ho var død skreiv han fleire vakre kjærleiksdikt til henne som "Samanlikningar" er eit døme på:

"Med alle lette ting
likna eg henne, med 
ei snøfjon, ei fjør.

Eg hugsar ho kvilte
mot armen min då vi
dansa, lik ein fugl

på reiret, redd egga
skulle knusast, redd
ho låg for tungt

på kjærleiken vår. Snø
smeltar, fjører
bles bort;

eg har senkt
oska hennar ned
i meg lik eit anker."

Kyrkja i Manafon som ligg avsides til i fjellandet i Midt-Wales. R.S. Thomas var prest her frå 1942 til 1954.