Ha takk for mørkret

som favnar oss alle no

utan det ville ljosa som vert tent

berre vore ein bleik avglans

av solgylte seinsommardagar.

Ha takk for kulden

som ikkje synest å sleppa taket

når den først har grepe oss

uten den ville varmen frå heimkoma

berre vore som eit lite bål i skogkanten

Ha takk for rosa

som sprang ut i snødrevet

utan den ville vona

berre vore som minne frå draumen

kasta inn på morgonstranda

Ha takk for barnet

som vart oss gjeven

”Mitten im kalten Winter,

Wohl zu der halben Nacht“

utan det ville nåden

aldri tøygd seg mot oss

tolmodig ventande.

Michael Praetorius 1571 – 1621 :

”Es ist ein Ros entsprungen”

Frodes blogg