Blekk og blod

Walid al-Kubaisi (f. 1958 i Bagdad) kom til Norge som politisk flyktning i 1986. Han har etter kvart etablert seg som ein viktig samfunnsdebattant og forfattar. Han har  gjeve ut fleire bøker og har fast spalte i vekavisa  "Dag og tid "  der han skriv på nynorsk. I fjor kom han med boka "Blekk og blod" med undertittel "Ei familiekrønike frå Midtausten og Noreg" på Dreyer forlag. Det er si eiga og slektas dramatiske og tildels blodige historie han skildrar i denne boka. Han kjem frå ein kjent og mektig familie i Irak, men dei fall i unåde under Saddam sitt styre  og mange vart avretta på slutten av 1970 talet. Sjølv måtte han flykta under krigen mot Iran på byrjinga av 1980 talet, via Syria og Libanon kom han til Norge og fekk asyl her. Han kjem ikkje tilbake og får møta familien før fleire tiår seinare, då er faren død men mora lever, ho lever i vona om å ein dag å få sjå sonen att! Men det er eit anna Irak han kjem tilbake til, eit utrygt og lovlaust Irak, prega av vilkårleg og sekterisk vald. 

Sterkt intrykk gjer det å lesa skildringa av barndomen der ein av hans beste vener var Nasir som var kristen, dei gjekk ut og inn av heimen til kvarandre. Legen som tek seg av han er jødisk, jødane utgjorde i si tid ein tredje del av folkesetnaden i Bagdad. I dag er dette historie og alt er tilsynelatande utan von ! Jødane har forlengst forlete Irak. dei fleste kristen har flykta frå  landet etter den siste Gulfkrigen. Kvinnene går tildekka, det gjorde dei ikkje då Walid vaks opp,

Walid møter igjen barndomsvenen Nasir, dei har ein lange samtale og Nasir avsluttar: " Eg hugsar grannelaget, Walid! Hugsar du? Der kristne, muslimar , mandearar , kurdarar , sunniar, sjiaer og turkmenarar budde i lag. Dei hadde sosiale gnissingar, dei var usamde, dei diskuterte og krangla, men dei skapte eit velfungerande samfunn. Ingen av desse ulike folka drog våpen og drap som i dag. Det var den gongen."

           På bokomslaget er bryllaupsbilete til Walids foreldre som gifte seg i Bagdad i 1955.