Tidleg laurdagsmorgon, enno mørkt. Eg har laga kaffi og slept inn katten som kosar seg rundt føtene mine. Alt er stille. På radioen interssant foredrag av Inge Eidsvåg om Edith Södergran. Eit kort liv lik mange i denne tida der tuberkulosen kutta over livstråden til så mange unge. Trass i sitt korte liv sette Edith spor etter seg i ettertida , ho var banebrytande når det gjeld den lyriske modernismen. Men ikkje bare i form, også innhaldsmessig har ho mykje å gje oss. Hennar innsikt i liv og død, hennar sterke livskjensle, så levande, så glad i dette livet trass i døden som låg der som eit trugsmål dei siste leveåra hennar. "Vi äro alla hemlösa vandrare och alla äro vi sösken."
Så til ein annan poet, skotske Kenneth Steven (f. 1968) som nyleg kom i norsk omsetjing av Mathias Hoen, med innsiktsfullt etterord av Knut Ødegård. Tittelen " Safirblå isfuglfryd" spelar på eit av hans intenst naturskildrande dikt, han har forresten mange av dei. Stevens tema er tett knytta til det lokale, det skotske, men som alle store diktarar viser det lokale utover mot det universelle og i hans tilfelle også det metafysiske. Naturen i Skotland, folket, særleg dei på landsbygda i utkantstrøk, og den keltiske religiøse tradisjonen med sine særeigne uttrykksformer. St. Columba og klosterøya Iona står sentralt i denne tradisjonen. Stevens skildrar det i diktsamlingane "Iona", "Columba" , " Salt and light". Han har og ei sterk tilknytning til Norge etter å ha budd her i fleire år, og han set om norsk litteratur til engelsk.
I følge Knut Ødegård er Kenneth Steven arvtakar etter ein annan stor skotsk forfattar, nemleg George Mackay Brown frå Stromness på Orkenøyanae som eg ikkje kjennar enno ( i dag kjenner eg godt til både hans dikt og noveller 2018). Mackay Brown har og den same dimensjonen av det lokale og det universelle i det han skriv. Hos han er og det norrøne , det bibelske og katolske med som sentrale element. I både dikt og noveller kan han setja ei bibelsk forteljing inn i ein lokal orkenøyisk kontekst.
Kenneth Stevens dikt "Iona" er vakkert også i norsk omsetjing:
Er denne staden verkeleg nærare Gud ?
Er veggen tynn mellom vår kviskring
og hans lyding ? Eg veit berre
at verda blir mindre og mindre -
det som gjeld her er å sigra over vinden,
koma tørrskodd heim, få fyr i ovnen.
Eg er ikkje viss på om det finst tid her
eller om det er meir tid,
om lyset er sterkare
eller berre lettare å sjå. Det er difor
eg alltid kjem attende, tørst, til denne staden
som er eldre enn mitt vit
yngre enn mi sundrivne sjel.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar