Inkarnasjonen

Den kristne julefeiringa er ei markering av at Gud gjekk inn i den skapte materien. Sånn sett bryt dette fundamentalt med tidlegare arketypiske forestillingar. Hos Matteus og Lukas finn vi ikkje noko kosmisk vendepunkt, ikkje noko abstrakt berøringspunkt. Det er Marias lydnad eine og åleine som opnar døra for Guds ord, og hans Ande som dermed  skaper barnet i henne.

Pave Benedikt spør i "Jesus fra Nasaret. Barndomshistoriene." om det er sant det vi seier i Credo når  vi vedkjenner trua på Jesus Kristus, Guds einborne Son som vart unnfanga av Den heilage Ande og fødd av Jomfru Maria ? Svaret er eit ubetinga Ja ! Han refererar vidare til teologen Karl Barth som gjer merksam på at det i historien om Jesus er to punkt der Gud grip direkte inn i den materielle verda: jomfrufødselen og oppstoda frå grava.

" Disse to punkt er en skandale for den moderne mentalitet. Gud kan virke i ideer og tanker, i det åndelige, men ikke i materien. Det forstyrrer. Der hører han ikke hjemme. Men det er nettopp poenget: at Gud er Gud og ikke bare beveger seg i ideenes verden. Slik dreier det seg i begge punktene om Guds egen guddommelighet. Det dreier seg om dette spørsmålet: Tilhører også materien ham?"

Og vidare:
" Hvis Gud ikke også har makt over materien, da er han nettopp ikke Gud. Men han har denne makten og  med Jesus Kristi unnfangelse og oppstandelse har han innledet en ny skapning. Så er han altså som Skaper også vår Forløser. Derfor er Jesu unnfangelse og fødsel av Jomfru Maria et grunnleggende element i vår tro og et lysende håpets tegn."

Det betyr i neste omgang at å tru også må bli noko kroppsleg ikkje bare  svevande kjensler eller abstrakte ideear. Kjensler og idear forsvinn like lett som dei kjem, men har trua først sett seg i kroppen sleppp ho ikkje taket. Presten og kunstnaren  Bjørn Bjørneboe sa i eit intervju at  trua gjekk det opp og ned med, men kristendomen  hadde satt seg fast inne i beinmargen og slapp ikkje taket.