Eg går forbi ei brannskadd Notre-Dame de Paris, område er avstengt og det er nok mange år til katedralen igjen er open for turistar og truande. Vi er mange som var glade i Notre-Dame også utanfor Frankrike, og vi vart grepne av ei stor sorgkjensle ved synet av flammane som stod opp over taket på katedralen. Men det er mange kyrkjer i Paris, også andre vigd til "Vår frue - Notre-Dame", det er difor naturleg å ta vegen til Notre-Dame des Victoires (Vår Frue av sigeren) ved Place des Petits Peres i 2nd. arrondissement, i gangavstand frå Louvre. Stemninga i kyrkja grip meg og eg vender tilbake fleire gonger!
Dette var opprinneleg ei klosterkyrkje for Augustinarordenen som heldt til her (Petits Peres). Kyrkja vart påbyrja i 1629 men først fullført i 1737. Fram til revolusjonen var det kloster og klosterhage her, men både kyrkja og klosteret vart konfiskert og nytta til verdslege formål før ho igjen vart sognekyrkje frå 1809. Litt utpå 1800 talet kom presten Charles-Eleonore Dufriche-Desgenettes til Notre-Dame des Victoires, han kom opprinneleg frå Alencon(same by som Thereses foreldre !)
Få menneske kom til messe i dette relativt sekulariserte området, etter fire år såg han ingen framgong og var nær ved å gje opp. "Alt er tapt, desse folka har ikkje lenger tru" skriv han. Men så skjer det noko uventa, 3. desember 1836 feirar han messe ved alteret vigd til Maria då han brått får ein klar bodskap:
"Consacre ta paroisse au Tres Saint et Immacule Coeur de Marie." ( Vi sognet ditt til Marias heilage og reine hjerte). Han blir inspirert til å invitere menn i nabolaget til kyrkja, og som ved eit under dukkar 500 opp, dei fleste har aldri sett sin fort der før. Desgenettes ber dei gå med eit kvitt skapular med innskrifta: "Syndares tilflukt, be for oss." Så grunnlegg han eit felleskap vigd til Marias reine og heilage hjerte for syndaranes omvending. ( L`Archiconfrerie du Tres-Saint et Immacule Coeur de Marie pour la conversion des pecheurs). Innan få år får det fleire millionar tilhengarar, og Notre-Dame des Victoires blir eit pilegrimsmål - Sanctuaire Marial du Diocese de Paris ( Maria heilagdom i bispedømme Paris).
Det som slår ein straks ein stig inn i Notre-Dame des Victoires er dei mange små platene - ex voto som kler veggene tett i tett. Platene har kortare og lengre innskrifter med takk for bønesvar, dei fleste med årstal, frå midten av 1800 talet fram til i dag. Totalt er det 37.000 av dei ! Det står brått sterkt for meg:" Kan så mange menneske bare innbilla seg at Marias forbøn hjelper ?"
Dei fleste som kjem til Notre-Dame des Victoires er vanlege truande , men les ein kyrkjas historie dukkar det opp mange store navn: Komponistar som Mozart og Lully, forfattarar som Huysmans, Colette og Bernanos ( faren sette opp ei minneplate i 1894: Merci guerison de mon fils), pave Pius XI og Johannes XXIII, Jean Vanier, stiftaren av L`Arche felleskapet, og så helgenar som Jean Marie Vianney , Jean Bosco, Padre Pio, John Newmann, Elisabeth av Treenigheten og Louise Martin. Men framfor alt Therese av Jesubarnet og det Heilage Andletet som kom her med faren og søstera Celine 4. november 1887.
Thereses far Den heilage Louise Martin vart kjent med Notre-Dames des Victoires då han utdanna eg til urmakar i Paris. I eit brev 8. oktober skriv han :
"
J`ai eu le bonheur de communier a Notre-Dame des Victoires, qui est comme un petit paradis terrestre. J`ai aussi fait bruler un cierge a l`intention de tout la famille." ( Eg har hatt gleda av å ta i mot sakramentet i Notre-Dames des Victoires som er som eit lite jordisk paradis. Eg har også tent eit vokslys for heile familien)
Brått forstår eg kommentaren til ei kvinne i kyrkja: Det er som eit lite jordisk paradis!
(forts.)
