Saknad
Låg kveldssol, varmt raudskjer over fjellsida eg går mellom gamle kjemper parvis står dei som aldrande ektepar ask og alm, lønn og eik eit og anna bøketre planta som ein staseleg allé i ei fjern fortid næra av jordsmonnet og regnet vaks dei til kjemper røter, stammer og mektige kruner strekte seg mot himmelen og møttest der oppe, vaks inn i kvarandre langsame kjærteikn som vart ved heilt til ein av dei fall for stormen som pressa seg ned dalbotnen i aust ein mørk haustkveld. Maken stod att jamsides tomromet, der den morkna stubben ber vitne om saknad, den store saknaden som fyller all tid og rom og som rørte meg dei første uforståelege åra då eg gjekk mellom kjempene for første gong sette seg fast og vaks seg større og større. Ingen kjærteikn kan lindra suta før dei siste vindflagene frå aust løftar mørkret og vi kan gå inn til ein annan morgon.
Den gamle alleen med Melderskin i bakgrunnen (forige innlegg)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar